Środki dekarbonizacji w małych i średnich portach (SMP) to obszar, który zyskał ograniczoną uwagę pomimo obszernej literatury na temat zrównoważonego rozwoju portów. Środki te są szczególnie ważne, ponieważ wzrasta udział emisji z wysyłki, wraz z poczuciem pilności, aby rozpocząć redukcję emisji gazów cieplarnianych, co jest szczególnie widoczne w rosnącej presji, aby poprawić ślady środowiskowe operowania i transportu logistycznego. Wysyłka transportu ciężkiego, takiego jak w portach, jest uważana za trudny do szatny sektor, w którym aktualizacja środowiska występuje głównie poprzez poprawę zarządzania energią i wydajnością. Aby wysiłki dekarbonizacji bardziej skuteczne, konieczne jest zrozumienie wzorców dotyczących wdrażania miar dekarbonizacji, a także czynników związanych z ich wdrożeniem w ogóle oraz wdrożeniem paliw alternatywnych i zasilaczy lądowych (OPS).
Dr Markus Steen, starszy naukowiec naukowy w Sintef, wraz z starszym naukowcem Dr. Kristin Ystmark Bjerkan z Sintef i Norwegijskiego Uniwersytetu Nauki i Technologii, dr Lillian Hansen i dr Hanne Seter z Sintef, wyruszyli Zidentyfikuj miary dekarbonizacji wdrożone przez SMP i badaj czynniki wpływające na ich wdrożenie, opisując czynniki jako czynniki i bariery. Ich prace są publikowane w recenzowanym czasopiśmie, Transport Research Interdisciplinary Perspectives.
Środki dekarbonizacji zostały podzielone na różne kategorie: zarządzanie portem i polityki, władza i paliwa, działalność morska i działalność gruntowa. Naukowcy zauważają, że „wszystkie środki mogą przyczynić się do dekarbonizacji, ale zwłaszcza zasilanie na lądzie i zapewnienie alternatywnych paliw są uważane za kluczowe opcje w tym zakresie”. Odkryli, że OPS było najbardziej widocznym miarą dekarbonizacji, a także efektywnością energetyczną w infrastrukturze portów i zwiększaniu wiedzy o portach. OPS o niskim napięciu jest najczęściej wdrażany, podczas gdy OPS o wysokim napięciu był wdrażany rzadziej, prawdopodobnie z powodu większych kosztów ekonomicznych i szczepów w sieci energetycznej. Badanie wykazało, że „wdrożenie OPS jest stosunkowo równomiernie dystrybuowane niezależnie od wielkości portu, podczas gdy wdrożenie alternatywnych paliw wydaje się być bardziej widoczne w dużych portach w porównaniu z tymi, które są średnie i małe”.
Wiele portów wdrożyło również środki zmniejszania emisji z działalności gruntowej, podczas gdy paliwa alternatywne nie były wdrażane tak często, być może z powodu braku czynników lub obecności barier związanych z nimi. Autorzy stwierdzili, że popychanie potencjalnych użytkowników, a także polityczne sterowanie nie jest tak silne w odniesieniu do paliw alternatywnych, jak w przypadku OPS. Stwierdzili również, że wdrażanie alternatywnych paliw ma wyższą złożoność wdrażania i wymaga większej współpracy z zainteresowanymi stronami prywatnymi i publicznymi. Ogólnie badanie wykazało, że porty podejmują różne środki w celu osiągnięcia dekarbonizacji, pozornie zgodnie z różnymi kontekstami, określonymi przez sterowniki i bariery wdrożeniowe.
Wdrożenie motocykli wdrażania środków dekarbonizacji były przede wszystkim ukształtowane przez presję (zmniejszanie emisji) i wsparcia różnych podmiotów i otoczenia, takich jak społeczeństwo, różne organizacje i media, podczas gdy bariery zostały przekazane zasobom gospodarczym, zasobom personelu, czas, dojrzałość techniczna i kompetencje. Wyniki kwestionariusza wykazały również, że różne sterowniki i bariery są specyficzne dla poszczególnych miar, co wskazuje, że podejście do jednego rozmiaru nie jest prawdopodobnie najskuteczniejszym sposobem na wdrażanie miar dekarbonizacji w SMP.
Ogólnie rzecz biorąc, badanie podkreśla najważniejsze i skuteczne sposoby napędzania wdrażania środków dekarbonizacji w SMP, a także możliwości przyszłych badań nad dekarbonizacją portów i zrównoważonego rozwoju. Ponadto wezwanie do głębszego wglądu w lokalne wpływy, role portów w wysiłkach na rzecz zrównoważonego rozwoju oraz dostosowanie się do zainteresowanych stron w zakresie łańcuchów energetycznych o niskiej zawartości węgla.
Referencje dziennika
Markus Steen, Kristin Ystmark Bjerkan, Lillian Hansen, Hanne Seter, Wdrażanie środków dekarbonizacji w portach norweskich, Perspektywy interdyscyplinarne w zakresie badań transportowych, tom 23, 2024, 100993, DOI: https://doi.org/10.1016/j.trip.2023.100993
O autorach
Markus Steen (PhD Geography) jest starszym naukowcem w dziedzinie innowacji i zrównoważonego rozwoju grupy badawczej, Departament Zarządzania Technologią w Sintef Digital. W swojej pracy Steen koncentruje się na procesach innowacji, przejściach zrównoważonego rozwoju i rozwoju branży. Jest szczególnie zainteresowany relacjami między innowacjami technologicznymi a transformacją uznanych branż.
Kristin Ystmark Bjerkan (Doktoraty naukowe i badania technologiczne) Pracując jako kierownik ds. Badań w Departamencie Mobilności. Jej badania dotyczy zmian w systemach mobilności, ze szczególnym naciskiem na prace przejściowe pojawiające się między różnymi sektorami i poziomami zarządzania. Bjerkan zarządza dodatkowo grupą badawczą, która jest zaawansowana w metodologii badań akcji i rozwija holistyczną i interdyscyplinarną wiedzę na temat przejścia na zrównoważony rozwój mobilności.
Lillian Hansen (Doktorat Political Science), badacz w Sintef Community w Departamencie Mobilności: Naukowiec społeczny i uczony przejściowy, koncentrując się zarówno na wymiarach technologicznych, jak i nietechnologicznych, aby zrozumieć i promować zrównoważone przejścia w społeczeństwie. Pracownik w dziale mobilności, Grupa Zielone przejście.
Hanne siedzi (Doktorat politolog) Pracujący jako starszy badacz w Departamencie Mobilności. Hanne współpracuje z zastosowaniem technologii w systemie transportowym, w tym ankietom użytkowników, ocenę technologii oraz rolę władz we testowaniu i wdrażaniu. Skoncentruj się na technologii testowania i pilotowania, a także na naukę interakcji, aby technologia była jak najbardziej przydatna dla całego społeczeństwa. Hanne jest również liderem pakietu pracy w celu oceny w projekcie UE Modi.
