Chiny niedawno doświadczyły katastrofy mieszkaniowej, która jest porównywalna pod względem wielkości z tym, czego doświadczyły USA w latach 2006-10. Przed rozważeniem wpływu tej katastrofy mieszkaniowej przejrzyjmy to, co wydarzyło się w USA.
Między styczniem 2006 r. A kwietniem 2008 r. Budowa mieszkaniowa w USA spadła o ponad 50%. Pomimo tej katastrofy gospodarka nadal radziła sobie dość dobrze, ponieważ inne sektory podniosły luz. Bezrobocie wzrosło z 4,7% do 5,0%, nadal jest bardzo silnym rynkiem pracy.
W połowie 2008 r. Fed przyjął jedną z najściślejszych polityk pieniężnych w historii USA, a NGDP zaczął spadać. Budowa mieszkaniowa spadła jeszcze bardziej, do poziomu o około 70% poniżej szczytu w styczniu 2006 r. Co ważniejsze, inne sektory również zaczęły się spadać. Bezrobocie wzrosło z 5% do 10% siły roboczej. To była najgorsza recesja od lat 30. XX wieku.
A Fascynujący nowy papier przez ekonomistów Fed William L. Barcelona, Danilo Cascaldi-Garcia, Jasper J. Hoek i Eva Van Leemput pokazuje, że Chiny niedawno doświadczyły bardzo podobnego zamieszkania budownictwa mieszkaniowego:
Pod pewnymi względami był to jeszcze większy szok niż katastrofa mieszkaniowa w USA. Sektor nieruchomości w Chinach był około 30% PKB chińskiego w jego cyklicznym szczycie (w tym efekty pośrednie), co stanowi znacznie wyższy wskaźnik niż USA podczas boomu mieszkaniowego w latach 2005-06. Wydaje się, że autorzy uznali za zaskakujące, że wzrost chińskiego PKB utrzymał się dość dobrze, pomimo poważnego spadku mieszkań w tak kluczowym sektorze chińskiej gospodarki:
Podczas gdy wzrost o 5 procent jest znacznie wolniejszy niż średni średni wzrost Chin od lat 80. do początku 2010 roku, można uznać za wysokie, biorąc pod uwagę, że Chiny przechodzą wieloletnią korektę rynku nieruchomości. Przed tym pogorszeniem szacunki sugerują, że rynek nieruchomości bezpośrednio lub pośrednio stanowi do 30 procent PKB, a oficjalne dane sugerują, że nieruchomości i działalność budowlana przyczyniły się do wzrostu PKB o ponad 1 punkcie procentowym (Rogoff i Yang, 2024). W ciągu ostatnich kilku lat bańka na rynku nieruchomości, to wzmocnienie zamieniło się w opór, który powinien istnieć istotny wzrost PKB.
3. Dane dotyczące aktywności w Chinach
Co tłumaczy silny wzrost w stosunku do tego, co sugerowałoby złe samopoczucie sektora nieruchomości? Możemy uzyskać spostrzeżenia, patrząc na niektóre wskaźniki, które wchodzą w model. Wskaźniki te mówią nam, że różne części chińskiej gospodarki radziły sobie bardzo inaczej w okresie postpandemicznym.
Panel (a) z ryc. 3 pokazuje, że chociaż produkcja przemysłowa została poważnie zakłócona podczas początkowych blokad w Wuhan, szybko się odbił i, jeśli w ogóle, przekroczyła ten trend przedpandemiczny w ostatnich latach.
Zasadniczo tak się stało w ciągu pierwszych dwóch lat amerykańskiego zamieszkania. Fed utrzymał NGDP, a spadki budownictwa mieszkalnego zostały w większości zrównoważone wzrostem produkcji, eksportu, usług, budowy komercyjnej itp.
Argumentowałem, że w ostatnich latach Bank Chin był zbyt skurczowy w swojej polityce pieniężnej. Niemniej jednak PBOC był bardziej ekspansywny niż Fed w okresie 2008-09. W rezultacie chińskie NGDP rosło, a ogólna chińska gospodarka nadal idzie naprzód.
Chociaż autorzy pracują w Fed, nie wspomnieli o oczywistym kontrastu między tym, jak chiński bank centralny poradził sobie z załamaniem mieszkaniowym a sposobem, w jaki Fed niewłaściwy spadek mieszkaniowy. Vaidas Urba skierował mnie do Ostatni tweet Zach Mazlish, omawiając nowy artykuł:
Papier jest przez Tomás E. Caravello także Liasdair McKay i Christian K. Wolfi zawiera następujące komentarze:
Nagłówkiem jest to, że nieobecność jakiejkolwiek skutecznej wiązania dolnej granicy nominalnych stóp procentowych, polityka, która przestrzega zasady minimalizacji (9), wymagałaby bardzo agresywnego obniżki stóp procentowych, do około -5 procent. Takie (niemowne) obniżenie stopy procentowej znacznie zmniejszyłoby lukę produkcyjną, kosztem umiarkowanie podwyższonej inflacji.
Wyniki podsumowano na rycinie 9, który pokazuje zrealizowane (czarne), a także kontrfaktyczne (niebieskie) ścieżki produkcji, inflacji i stóp procentowych; Tak jak poprzednio, niebieskie obszary odpowiadają tylnemu we wszystkich czterech naszych modelach, z wynikami dla wszystkich poszczególnych modeli bardzo podobnych. Nasze ustalenia są pouczające na temat szerszej reakcji polityki podczas wielkiej recesji. Biorąc pod uwagę ograniczenia dotyczące nominalnych stóp procentowych, decydenci próbowali zastąpić innymi miarami stymulującymi, w szczególności niekonwencjonalną polityką pieniężną, a także bodźcem fiskalnym. Jeśli interpretujemy (9) jako cel polityki pieniężnej, nasz kontrfaktyczny sugeruje, że niekonwencjonalna reakcja polityki pieniężnej była niewystarczająca – w nominalnej przestrzeni stóp procentowych konieczne byłby dodatkowy bodziec około 500 punktów bazowych.
W kolejnym tweecie Mazlish przewiduje jedną z moich dwóch reakcji (chociaż uważam, że pod koniec 2007 roku za nieco za wcześnie-zgaduję, że około czerwca 2008 r. Był odpowiedni dla ZLB):
Drugim punktem, który zrobiłbym, jest to, że lepsza polityka reżim zmniejszyłby nasilenie negatywnego szoku popytu pod koniec 2008 r., A tym samym zmniejszyłoby ilość bodźca pieniężnego, który byłby konieczny. Na przykład wiarygodna polityka NGDP celowanie w poziomie Stworzyłby stabilizujące oczekiwania dotyczące szybszego przyszłego wzrostu NGDP po krótkim załamaniu w połowie 2008 r., A to uniemożliwiłoby to, że naturalna stopa procentowa spadłaby tak gwałtownie. I to nie jest tylko mój zdanie, korzyści wynikające z celowania na poziomie zostały wykazane w badaniach akademickich przez ludzi takich jak Ben Bernanke i Michael Woodford, które oparły się na ramach teoretycznych w Paula Krugmana Papier przełomowy z 1998 roku.
