Długotrwałe leczenie choroby Parkinsona często przynosi kłopotliwy efekt uboczny: mimowolne, nieregularne ruchy, które znacząco wpływają na jakość życia pacjentów. Te powikłania motoryczne, znane jako dyskineza indukowana przez Levodopa (L-DOPA), były trwałe wyzwanie w zarządzaniu chorobą Parkinsona. Jednak ostatnie badania rzuciły światło na potencjalne rozwiązanie, które mogło złagodzić te wyniszczające efekty, oferując odnowioną nadzieję dla osób dotkniętych tym przewlekłym stanem.
Naukowcy poczynili znaczące postępy w rozwiązywaniu powikłań ruchowych związanych z długotrwałym leczeniem choroby Parkinsona (PD). Kierowany przez profesora Heinza Steinera, dr Ferasa Altwal, Connor Moon i profesora Anthony’ego Westa z Rosalind Franklin University of Medicine and Science badali skutki multimodalnego środka serotonergicznego vilazodonu na regulację genów indukowaną przez L-Dopa w neuronach prognozowania prążkowia. Ich ustalenia zostały opublikowane w czasopiśmie komórki.
Choroba Parkinsona, zaburzenie neurodegeneracyjne charakteryzujące się utratą neuronów wytwarzających dopaminę, jest często leczona L-Dopa. Podczas gdy L-Dopa pozostaje złotym standardowym leczeniem, jego długoterminowe zastosowanie może prowadzić do dyskinez indukowanej L-Dopa, stanu oznaczonego mimowolnym, nieregularnym ruchom. Dyskineza znacznie upośledza jakość życia pacjentów z PD, ponieważ komplikuje korzyści terapeutyczne L-Dopa.
Zespół badawczy zbadał vilazodon, lek zatwierdzony przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków do jego właściwości przeciwdepresyjnych, która łączy selektywne działanie inhibitora wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) z częściową aktywnością agonistyczną w receptorze 5-HT1A. Ich badanie obejmowało dobrze ugruntowany model zwierzęcy PD, w którym szczury uległy jednostronnemu wyczerpaniu dopaminy przy użyciu 6-hydroksydopaminy (6-OHDA). Następnie szczury leczono samym Dopa L lub w połączeniu z wilazodonem w ciągu trzech tygodni.
„Naszym najważniejszym wnioskiem jest to, że vilazodon skutecznie tłumi rozwój dyskinez indukowanej L-Dopa bez zakłócania korzystnych efektów motorycznych L-Dopa”-powiedział profesor Steiner. Naukowcy stwierdzili, że leczenie L-DOPA znacznie zwiększyło ekspresję niektórych genów, takich jak mRNA dynorfiny, 5-HT1B i ZIF268, w prążkowia ipsilateralnej do zmiany. Współprzestrzenianie vilazodonu hamowało te efekty neuronalne, sugerując ukierunkowany mechanizm, za pomocą którego vilazodon łagodzi dyskinez.
Odkrycia podkreśliły również, że wpływ vilazodonu był specyficzny dla bezpośredniego szlaku zubożonego w dopaminy prążkowia, ponieważ nie wpłynęło na ekspresję enkefaliny w szlaku pośredniego lub ekspresji genu w nienaruszonym prążkowiu. Ta specyficzność może być kluczowa w opracowywaniu terapii dodatkowych, które oferują objawowe ulgę bez uszczerbku dla skuteczności leczenia podstawowego.
Profesor Steiner zauważył: „Wyniki te stanowią vilazodon jako potencjalny dodatkowy lek do leczenia indukowanych przez L-DOPA skutków ubocznych motorycznych w chorobie Parkinsona. Zdolność leku do modulowania systemów serotoniny i dopaminy może utorować drogę do nowych strategii leczenia. ”
Podsumowując, badanie przeprowadzone przez profesora Steinera i jego współpracowników pokazuje, że vilazodon może skutecznie zmniejszyć dyskinez indukowaną L-Dopa, powszechne i wyniszczające działanie uboczne w terapii PD, bez upośledzenia skuteczności terapeutycznej L-Dopa. Te obiecujące wyniki sugerują, że vilazodon, już zatwierdzony jako leki przeciwdepresyjne, mogą zostać zmienione w celu poprawy jakości życia pacjentów z PD poddawanym leczeniu L-DOPA. Przyszłe badania koncentrują się na walidacji tych ustaleń w badaniach klinicznych, które badają długoterminowe korzyści w vilazodonie w ramach zarządzania PD.
Referencje dziennika
Altwal F., Moon C., West AR, Steiner H. „Multimodalny środek serotonergiczny vilazodon hamuje regulację genów indukowaną przez L-Dopa w neuronach projekcyjnych prążkowia i powiązanej dyskinez w zwierzęcych modelu choroby Parkinsona”. Komórki. 2020. doi: https://doi.org/10.3390/cells9102265
O autorze
Dr. Heinz Steiner jest pełnym profesorem farmakologii komórkowej i molekularnej w Chicago Medical School, Rosalind Franklin University of Medicine and Science oraz głównym badaczem w Stanson Toshok Center for Brain Funkcja i naprawa na Uniwersytecie Rosalind Franklin. Dr Steiner otrzymał stwardnienie rozsiane w dziedzinie biologii w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii (ETH) w Zurychu w Szwajcarii i jego doktora. w psychologii fizjologicznej z University of Dusseldorf, Niemcy. Po pracy podoktoranckiej w National Institute of Mental Health, Bethesda, był asystentem badań na Wydziale Anatomii i Neurobiologii na University of Tennessee, College of Medicine i Center for Neuroscience in Memphis. Dołączył do wydziału na Wydziale Farmakologii Komórkowej i Molekularnej w Chicago Medical School w 2000 roku i był przewodniczącym wydziału w latach 2011-2022. Badania dr Steinera koncentrują się na funkcjonalnej organizacji zwojów podstawy i powiązanych układów mózgowych, szczególnie na roli neuroprzekaźników dopaminy i serotoniny w regulacji zwojów podstawy – interakcji korowych. Jednym z głównych celów jego pracy jest zrozumienie, w jaki sposób leczenie leków dopaminergicznych i serotonergicznych powoduje zmiany regulacji genów w zwojach podstawy i ich konsekwencje dla uzależnienia od narkotyków i innych zaburzeń mózgu. Dr Steiner jest starszym redaktorem „Podręcznika struktury i funkcji zwojów podstawy” oraz współredaktorem serii „Handbook of Behavioural Neuroscience” Elseviera.
