Wall Street Journal Redakcja Barton Swaim pisze, że Demokraci głównego nurtu stracili swoją gorącą i dzielącą retorykę, by skrytykować Firehose Trumpa wypowiedzi i działań od czasu jego wyborów. Podtytuł ujawnia: „Demokraci wciąż go atakują, ale powrócili od katastrofy do zwykłej retoryki partyzanckiej” („” („Trump jakoś obniża temperaturę w Waszyngtonie”14 lutego 2025 r.). Puzzle należy zbadać.
Zamierzajmy o przekonanie w kategoriach „lewicy” i „prawej”, jak wielu, zakładając, że te dwa kolektywy z grubsza pokrywają się z partiami Demokratycznymi i Republikańskimi, z których każda sama nie jest jednomyślna. To, że lewica ma problemy z zasadniczym krytykowaniem prawa, nie jest zaskakujące. Obie ideologie opierają się na aksjomatycznym prymat zbiorowych wyborów w porównaniu z indywidualnymi wyborami. To kluczowa kwestia. Wybory indywidualne lub prywatne to wybory dokonane niezależnie przez osoby fizyczne lub ich wolontariat. Zbiorowe wybory są decyzjami podejmowanymi przez mechanizm podejmowania decyzji politycznych-od idealnego ciągłego referendum do władcy lub grupy władców ucieleśniających „lud” lub „mój lud”. Innym sposobem, aby to zobaczyć, jest to, że lewica i prawa szukają „dobra społecznego” poprzez liście herbaty z wspólnych wyborów. Lewica realizuje coś w rodzaju dobrobytu społecznego, prawego czegoś w rodzaju interesu narodowego. (W sprawie indywidualnych wyborów przeciwko zbiorowym wyborom, odniesieniem jest książka Williama Rikera z 1982 roku Liberalizm przeciwko populizmowi.)
Pan Swaim jest zbliżony do tej analizy, kiedy pisze, ale zbyt ukradkiem:
[Mr. Trump] postanowił również rozpocząć swoją drugą kadencję, zajmując się zestawem tematów, które nie nadają się do łatwych lewicowych podziałów: taryf i handlu, cięć pomocy zagranicznej, ograniczając odpady. Niektóre z tych tematów są nowatorskie: odzyskanie kanału Panamskiego, Kupowanie Grenlandii, Statehood for Canada, ewakurujące Gazę. Doświadczona demokratyczna reakcja na jedną z tych problemów nie jest oczywista.
W rzeczywistości większość, jeśli nie wszystkie tematy polityczne „nie nadają się do łatwych podziałów lewicowych”, jeśli kryterium polega na rozróżnieniu indywidualnych wyborów i zbiorowych wyborów. Przejęcie Kanału Panamskiego, okupowanie Grenlandii, pochłanianie Kanady lub ewakutującego Gazę można udowodnić „dobre” poprzez zbiorowe wybory osiągnięte przez „lud” odpowiednio Ameryki-Cum-Columbii, Ameryki-Cum-Greenland, Ameryka-Cum-Canada , America-Cum-Gaza. Potencjalnie podbite są tylko niewielką mniejszość w porównaniu z ich zdobywcami.
Jednym sprzeciwem jest to, że indywidualne i zbiorowe wybory są kwestią stopni wzdłuż kontinuum. To jest poprawne. Zasada liberalnej-indywidualistycznej jest to, że im bliżej indywidualnego wyboru ekstremalnie, tym lepiej (przynajmniej do pewnego punktu). Ta zasada może uwzględniać, w jaki sposób niektóre lewicowe przyczyny są zatwierdzone przez analizę indywidualistyczną. Robert Nozick uzasadnił pewne obowiązkowe ubezpieczenie przez nieuzasadnione ryzyko, które osoby mogą nałożyć na swoich sąsiadów; Mówiąc bardziej ogólnie, uzasadnił minimalny stan ryzykiem dla osób niezależnego egzekwowania sprawiedliwości (patrz jego Anarchia, stan i utopia). James Buchanan uzasadnił ubezpieczenie dochodów i szkoły publiczne (i być może jakieś publiczne ubezpieczenie zdrowotne) przez prawdopodobne jednogłośne umowy na streszczeniu konstytucyjnym (patrz Granice wolności). Więcej standardowych klasycznych liberałów, takich jak Milton Friedman i Friedrich Hayek, zgodzili się na minimalny gwarantowany dochód. Anthony de Jasay, liberalny anarchista, postrzegał spontaniczne konwencje tak samo władące jak prawa państwowe. Na granicy liberalizmu John Stuart Mill przyjął celową redystrybucję dochodu.
Wszystkie te pomysły przenoszą jednak, przynajmniej teoretycznie, wbudowane granice w czymś analogicznym do indywidualnej zgody i instytucji wspierających. W tym podejście indywidualistyczno-liberalne lub libertariańskie radykalnie różni się od kolektywistycznego podejścia zarówno lewej, jak i prawej. Systemowe wyniki dwóch podejść do społeczeństwa i kwitnących ludzi są znacznie różne. Jedną kluczową różnicą jest to, że w stanie ograniczonym przez prymat indywidualnych wyborów, charakter władcy, a nawet jego poziom ignorancji nie mają większego znaczenia; W ramach państwa reprezentującego prymat zbiorowych wyborów cechy władcy mają znaczenie krytycznie.
Prawdą jest, że niektóre podgrupy lewicy (powiedzmy „rynkowy socjalizm”) i niektóre trendy w prawej stronie amerykańskiej (powiedzmy Reanites) były krytyczne dla supremacji wspólnych wyborów. Ekonomista Wskazuje fascynujący fakt: ulubionym politykiem Boba Dylana na początku lat 60. był Barry Goldwater (”Jak Bob Dylan zerwał się”13 lutego 2025 r.). Ale lewica i prawa, które znamy dzisiaj, a ponieważ stali w XIX i XVIII-wiecznej Europie, bardzo różnią się od libertarianizmu.
Logicznie i normalnie lewicy i prawe są razem z libertarianizmem i klasycznym liberalizmem. Na tym polega powód, dla którego libertarianie z głównego nurtu walczyli z lewą i prawą, w zależności od tego, które reprezentowały najbardziej zbliżające się niebezpieczeństwo, jak podkreślają Matt Zwolinski i John Tomassi w swojej ostatniej książce Indywidualiści).
Aby rozwiązać zagadkę lewej spadającej stosunkowo cichej po tym, jak zrutecjacyjnie skrytykowane prawo wygrało zwycięstwo wyborcze z około połowy głosu (Oznacza to, że około jednej trzeciej elektoratu) pan Swaim wydaje się dochodzić do wniosku, że partia przegrana zdała sobie sprawę, że zwycięska partia nie może być sam szatan. Zasugerowałem, że musimy pójść nieco dalej. Z punktu widzenia rozróżnienia między wyborami indywidualnymi i zbiorowymi lewicy i prawe są w rzeczywistości bardzo podobne potwory: po prostu chcą nałożyć różne zbiorowe wybory.
********************************
Lewy i prawy
