Zmierz to, co jest mierzalne, i spraw, aby mierzalne to, co nie jest.
-Galileo Galilei
Każda nauka walczy z trudnym problemem: są rzeczy, które chcemy zrozumieć, ale nie możemy łatwo zmierzyć tych rzeczy. Każde narzędzie do pomiaru z natury będzie miało ograniczenia techniczne (to znaczy ograniczone technologią czasu) i podlegać dowolnym wyborom przez osoby wykonujące pomiar. Czasami możemy nawet nie być w stanie bezpośrednio zmierzyć rzeczy, zamiast tego musimy polegać na pełnomocnikach lub na braku informacji, aby śledzić to, co jesteśmy zainteresowani. W związku z tym pomiar, którego używa, nie jest tym samym, co sama rzecz. Jest to jedynie reprezentacja rzeczy.
Niestety osoby niepotrzebne w myśleniu naukowym często pomylą pomiar z tym. Jest to bardzo powszechne w ekonomii. Weźmy na przykład Wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI). CPI jest pomiarem inflacja Korzystanie z kosza towarów konsumpcyjnych. Podstawową ideą jest to, że jeśli ceny poruszają się niezależnie od siebie, w indeksie powinien być ograniczony ruch. Jeśli jednak wskaźnik konsekwentnie się zmienia w określonym kierunku, istnieje prawdopodobnie inflacja (wskaźnik rośnie) lub deflacja (wskaźnik spada). Wskaźnik może jednak wzrosnąć z przyczyn innych niż inflacja. Jeśli choć jedna cena się zmienia, a wszystko inne jest równe, indeks zmieniłby się po prostu ze względu na sposób obliczania indeksu. Jest to średnia ważona wszystkich cen w koszyku. Jedna zmiana przesuwa zatem cały indeks.
Aby uczynić mój punkt bardziej konkretnego, powiedzmy, że cena benzyny miała znacznie wzrosnąć i żadna inna cena nie zmieniła się. CPI naturalnie wzrośnie, biorąc pod uwagę benzynę jest składnikiem indeksu. Żaden ekonomista nie powiedziałby, że istnieje inflacja; Inflacja to ogólny wzrost cen i jest to tylko jedna rosnąca cena. Ale ci, którzy myślą, że CPI Jest Inflacja błędnie zrozumiałaby i w konsekwencji błędnie diagnozowałaby sytuację. Mylą pomiar samej rzeczy.
Widzimy to samo w przypadku produktu krajowego brutto (PKB). PKB jest miarą wzrostu gospodarczego, ale nie jest to wzrost gospodarczy sam w sobie (ani teoria wzrostu gospodarczego). PKB, podobnie jak CPI powyżej, jest Tożsamość księgowa To próbuje działać jako pełnomocnik wzrostu gospodarczego. Ale, podobnie jak w przypadku CPI, ci, którzy mylą pomiar dla rzeczy, błędnie, stwierdzają, że wzrost PKB koniecznie oznacza Wzrost wzrostu gospodarczego. PKB jest definiowany jako nowa konsumpcja + nowa inwestycja + nowe wydatki rządowe + nowy eksport netto. Jeśli jakakolwiek z tych zmiennych zmieni się, PKB koniecznie wzrośnie. To prawda. Ale to nie Postępuj zgodnie z tym wzrost PKB koniecznie oznacza Wzrost gospodarczy ma miejsce. Ameryka w 2 wojnie światowej i ZSRR pokazała to jednoznacznie. PKB USA znacznie wzrósł w I wojnie światowej z powodu ogromnego wzrostu wydatków rządowych. Ale według wielu środków ludzie byli w gorszej sytuacji niż podczas Wielkiego Kryzysu: towary konsumpcyjne były trudne do znalezienia, ponieważ tak wiele materiałów było potrzebnych do wysiłku wojennego, ludzie musieli rozwinąć własną żywność – nie była to gospodarka, która wspiera dobre życie. W ZSRR PKB szybko zbliżał się do USA. Rzeczywiście, niektórzy nawet przewidują, że ZSRR wyprzedzi USA. Ale kiedy ZSRR upadł i zobaczyliśmy za zasłoną, standard życia dla obywateli sowieckich ledwo zmienił się od upadku carów. PKB został wspierany przez wydatki rządowe, a zatem stał się niewiarygodnym wskaźnikiem wzrostu gospodarczego.
Zamieszanie między pomiarem a rzeczą, o której tu omówiłem, jest ciągłym problemem dla jakiegokolwiek rodzaju centralnego planowania lub polityki przemysłowej. Central Planiści muszą ustalić jakiś cel, który z kolei wymaga pewnego pomiaru. Ale potem projekt dąży do osiągnięcia pomiaru, a nie promowaniem celu. Ostatecznie prowadzi to do planu porażki w swoim celu, nawet jeśli trafi on do pomiarów.
