W moim 10 czerwca Post na groszaNapisałem:

Rząd Stanów Zjednoczonych robi całkiem grosz (zamierzone kalambur) w Seigniorage. To nie jest tak bardzo, jak kiedyś, ponieważ coraz więcej osób korzysta z kart kredytowych, a nawet kryptowaluty do kupowania towarów i usług. Mimo to jest to dobra kwota.

Największy zysk z Seigniorage wynosi rachunek za 100 USD. Drukowanie jednego kosztuje po prostu rząd federalny 9.4 centów. Kiedy więc federalni wydają 100 USD, zarabiają w wysokości 99,90 USD. Nieźle. Drukowanie rachunku za 1 USD kosztuje federalnych 3,2 centów. Tak więc nawet na rachunku za 1 USD federalni zarabiają 97 centów.

W komentarzach Rob Rawlings napisał:

Jestem trochę zdezorientowany ideą, że rząd zarabia seigniorage, drukując nowe notatki. Cieszę się, że jestem poprawiony, jeśli się mylę, ale czy nie zarabiają na seniorage, gdy odkupią własne obligacje z nowo utworzonymi pieniędzmi elektronicznymi, a nie podczas drukowania nowych notatek papierowych? Kiedy wydrukują te nowe notatki (w celu dopasowania zwiększonego zapotrzebowania na ich utrzymanie, a nie pieniądze elektroniczne), koszty drukowania wydaje się to realny koszt.

Zgodziłem się, że koszt drukowania będzie realny koszt, ale ten koszt był niewielki w stosunku do wartości nominalnej rachunku za 100 USD, a nawet 1 USD.

Rob odpowiedział:

Jeśli nowo wydrukowana notatka jest przekazywana bankowi w zamian za równoważną kwotę podstawowych pieniędzy, to gdzie jest „segniorage netto”? Wygląda na to, że segniorage miało miejsce wcześniej, gdy rząd stworzył nowe pieniądze bazowe, kupując obligacje.

Jakoś, odpowiadając, przegapiłem drugie zdanie Roba powyżej. Myślę, że to prawda. Najważniejsze jest to, że istnieje seigniorage i zidentyfikował, gdzie to się dzieje.

Myślę, że popełniłem błąd nawet w kierunku mówienia o „segniorage netto”, jak zobaczysz, kiedy cytuję Jeffa Hummela poniżej.

Sprowadziłem moją teorię pieniężną i guru polityki, Jeff Hummel, który wysłał mi następujący akapit:

Myślę, że mamy tutaj tylko definicję różnicy. Jeśli chcesz spojrzeć na seigniorage netto podczas jego definiowania, jest to w porządku, a czasem pouczające. Ale uważam, że standardowym sposobem myślenia o seigniorage jest podatek (podatek od rzeczywistych sald gotówkowych), analogiczny do wyraźnych podatków i pożyczek rządowych, pozostałe dwa główne sposoby generują przychody. Oba mają związane z tym koszty zbierania, które można było przynajmniej teoretycznie wytyczyć. Ale bez względu na to, w jaki sposób rząd tworzy nowego dolara i wkłada go w krążenie, czy to za pomocą monety, rachunku, czy elektronicznie, jak w przypadku rezerw bankowych nieoprocentowych, obciążenie narzucone przez podmioty rządowe (poprzez ostateczne zmniejszenie rzeczywistych sald gotówkowych) nadal jest dolcem.

Zgadzam się z Jeffem. Cóż, prawie. Będę tu trochę wybredny i zwróć uwagę, że ciężar podatku nigdy nie jest (z wyjątkiem podatku ryczałkowego) kwoty zebranych przychodów. W tym przypadku jest ta kwota plus strata w martwym poziomie od ludzi ekonomicznych na ich zasobach prawdziwych sald gotówkowych.

Występuje teraz z perspektywy czasu, że niektórzy czytelnicy mogą myśleć, że opowiadam się za tym, aby rząd federalny wydrukował więcej rachunków za 100 USD. Nie jestem.

Zamiast tego robię skromniejszy punkt i to jest. Powiedzmy, że Rezerwa Federalna wybrała optymalną politykę pieniężną, jednak zdefiniowana. Scott Sumner będzie miał jedną definicję, John Taylor inny i tak dalej. Jednak hipotezujmy, że przy wyborze tej optymalnej polityki pieniężnej Fed zakładał, że w innych krajach nie będzie dodatkowego popytu na walutę USA. Innymi słowy, założył, że cokolwiek waluta w USA była obecnie utrzymywana za granicą, nie będzie dodatkowego popytu.

Ale okazuje się, że istnieje dodatkowe zapotrzebowanie. Wtedy optymalna polityka pieniężna nie byłaby tą, którą wybrał Fed. Optymalną zasadą byłoby wydrukowanie więcej rachunków 100 USD.

Uwaga 1: Dzięki Rob Rawlingsowi za podniesienie dobrych punktów i Jeffa Hummel za pomoc mi przez to przemyśleć.

Uwaga 2: Dałem wskazówki Chatgptowi, aby narysować zdjęcie rachunku za 100 USD, z powodu kaprysu z mojej strony, wielkości głowy Bena Franklina. Przy wszelkich rozmiarach, myślę, że wyraz Franklin sprawia, że ​​wygląda trochę jak Jack Benny.