Papież śmieci, książę brudu, arcybiskup obozu, Władca Lowbrow – cokolwiek zdecydujesz się nazywać go, John Waters pozostaje reżyserem bezpiecznie zdefiniowanym przez jego lekceważący smak i skłonność do celowo absurdalnych przedsięwzięć filmowych.

Podczas gdy większość reżyserów dąży do podniesienia filmu na nowe artystyczne wyżyny, Waters jest bardziej niż komfortowy w tabu kulturowo, co daje mu powtarzające się szanse na realizację dziwnych, sprośnych i przezabawnie, bez uchylonych projektów, że większość filmowców nigdy nie odważyłaby się podejść.

Najbardziej znane z tworzenia transgresywnych filmów, które przeciwstawiają się wyraźnym klasyfikacjom, prawie wszystkie filmy Watersa wywołały jakąś odpowiedź od członków widowni na tyle odważnych, aby je usiąść. Podczas gdy niewiele jego filmów było „udanych” tradycyjnych standardów Hollywood, każdy z nich nabył dedykowaną kult fanów w latach od ich wydania, pozwalając Watersowi osiągnąć tak krytyczne miejsce w niezależnym filmie, jak David Lynch, Sam Raimi lub Roger Corman. Od jego najwcześniejszych filmów po główne hity muzyczne, oto niektóre z absolutnie największych filmów Johna Watersa, uszeregowane w kolejności od najgorszych do najlepszych.

7. Pink Flamingos (1972)

Bardziej niż nawet najbardziej ekstremalne filmy Johna Watersa, Różowe flamingos to film, który denerwuje oczekiwania lub konwencjonalne tropy narracyjne. Wydany z hasłem „Ćwiczenie w złym smaku”, w dowolnym momencie Różowe flamingos jest w stanie pozostawić widzów zdezorientowanych, zbuntowanych i/lub wręcz chorych w żołądku. Jednak to jest ten przewrotny temat Różowe flamingos Tak hipnotyczne do oglądania: na lepsze lub na złe, po prostu nie ma innego amerykańskiego filmu niezależnego. Jak każdy z filmów Waters, może nie być ładny lub zbyt efektowny, ale odnosi sukcesy jako doskonały przykład kina śmieci w jego najczystszej formie.

6. Wiele maniaków (1970)

Po rozpoczęciu tworzenia niskich cichych szortów, Waters postanowił wyreżyserować swój pierwszy film z lat 70. Wiele maniaków. W tym czasie wtulając się do kontrkultury, zamiatającą Amerykę, Waters doskonale satyruje brudny podbrzusza huśtającego się lat 70., koncentrując się na asortymencie obskurnych postaci, od morderców i handlarzy narkotyków po złodzieje i wykonawców cyrkowych. Napędzany oszałamiającym występem Boskości, jest to debiut reżyserski, którego nie można zapomnieć, nawet jeśli próbowałeś, utrzymując się w pamięci jak piepliwy znak oparzenia, który odmawia pełnego wyleczenia.

5. poliester (1981)

Ukończenie niezależnego filmu do systemu studyjnego, Waters swobodnie wykorzystał swój większy budżet, aby stworzyć ostateczny film Lowbrow z 1981 Poliester. Wydany z kartą retro scratch-and-sceniff, która zawierała rzeczywiste zapachy z filmu, Poliester Podwoił się także najważniejsze interesy twórcze Watersa jako dyrektor: mianowicie parodowanie idyllicznej klasy średniej i pokazanie przewrotnych tajemnic ukrytych pod powierzchnią współczesnej przedmieścia. Bold, zuchwałe i często obrzydliwe, to kolejny fantastyczny wpis w coraz bardziej wpływowej filmografii Waters.

4. Cry-Baby (1990)

Jeśli Lakier do włosów pomógł Waters wspiąć się na szczyt branży rozrywkowej, Beksa Natychmiast zastrzelił go z powrotem do dolnych dregów popkultury. Pomimo średniego wyników finansowych w 1990 roku, Beksa Później zdobył chwaloną kultową reputację, a wielu powołuje się na genialną fudię kultury masowej z lat 50. i kiczowniej części musicków Elvisa z tej samej epoki. Prowadzony przez Johnny’ego Deppa w jednym z jego najwcześniejszych przełomowych występów, Beksa Służy cudownej i pomysłowej eposu muzycznego tak zabawnego, jak jest naprawdę wciągająca. Widząc gotowy film, naszą jedyną skargą jest to, że Waters nigdy częściej walczyły z musicalami Campier.

3. Serial Mom (1994)

Chociaż z pewnością można argumentować, że najwcześniejsze filmy Watersa pozostają jego najbardziej dziwaczne i kreatywne, reżyser nigdy nie stracił miłości do absurdalnej i niekonwencjonalnej, jak widać przez burzliwie zabawną mroczną komedię, Serial Mom. Podobnie jak w przypadku większości jego filmów, ta satyra z 1994 roku oferuje gryzący przedstawienie Ameryki klasy średniej, skupiając się na zwykłej gospodynie domowej/zamkniętym seryjnym zabójcy Kathleen Turner, Beverly Sutphin. Z pokręconym poczuciem humoru, niesympatycznymi postaciami i makabryczną historią, Serial Mom Może nie spodobać się uniwersalnej publiczności, ale jak każdy wypróbowany film z Waters, wykonuje świetną robotę atrakcyjną dla długoletnich fanów pracy reżysera, mając wiele stylistycznych podobieństw do Watersów Poliester, cry-baby, I Kłopoty żeńskie.

2. Trouble Female (1974)

Zapytany, który z jego filmów zawierał swoją najlepszą pracę z jego twórczą muzą boską, wodzie wyraźnie wskazały Kłopoty żeńskie Jako jego osobisty faworyt z wielu wspólnych współpracy duetu. Oceniając produkt końcowy, łatwo zrozumieć, dlaczego. Z Boską trzymającą uwagę publiczności jak piekielna Madonna, która pojawia się na scenę, Kłopoty żeńskie„Ostrudni humor i wywrotowy temat pozostawia natychmiastowe wrażenie na pierwszych widzach. Niezależnie od tego, czy się śmiejesz, marszczą brwi, czy potrząsasz głową oszołomionym niedowierzaniem, Waters i Boski celowi niezaprzeczalną reakcję emocjonalną od większości odbiorców, czyniąc to klasyczne wejście w długiej i różnorodnej karierze zarówno artystów.

1. Hairspray (1988)

Pomimo ciągłych prób uniknięcia kina głównego nurtu, Waters znalazł się w centrum uwagi publicznej z powodzeniem swojej komedii z 1988 roku, Lakier do włosów. Jak w przypadku większości filmów Waters, Lakier do włosów Oferuje szczerą dekonstrukcję swoich historycznych ustawień, szczególnie koncentrując się na próbach nastolatka walki z segregacją rasową w sercu Baltimore z lat 60. XX wieku. Chociaż Lakier do włosów Nie może przynieść nadrzędnego podobieństwa do jego wcześniejszej pracy, gotowy film nosi niewątpliwy wpływ twórczego kierunku Watersa, od komedii kinetycznej i satyrycznego tematu po postępowe postacie i ton zwolenników. Bez wątpienia najbardziej przystępne z wielu filmów Waters, to także najbardziej imponujące osiągnięcie reżysera, zarabiające dziś tak pozytywną odpowiedź, jak w zimie 88 roku.