Samotność jest podstawowym stanem życia – rodzimy się inni, ale urodziliśmy się sam; umieraj wokół innych (jeśli mamy szczęście i kochamy), ale umieraj sam; Nasze życie spędzamy na naszym i jedynym ludzkim doświadczeniu – w tych konkretnych ciałach, umysłach i okolicznościach czerpanych z loterii kosmicznej – wśród ogromnego oceanu czasu i szansy pełnego wszelkiego możliwego doświadczenia. Wszystko, co tworzymy piękno i substancji – każdy wiersz, każdy obraz, każda przyjaźń – jest wyciągniętą ręką wyciągającą rękę z jednej samotności do drugiej, sięgającą na nieme usta na zawsze dla samogłosek wspólnego języka, aby wyć nasz Requiem za zaprzeczenie.

Ale pomimo tego, że jest tak fundamentalna, a może dokładnie z tego powodu, samotność jest fraktaliczna – im bliżej patrzycie na ziarnistość życia, tym bardziej widzisz, jak rozgałęzia się w niezliczone samotności, które, które, Jak rodzaj smutkuwszystkie mają różne odcienie emocjonalne.

Samotność poczucia niewidzialnej lub niezrozumianej, bez dna i przeglądania kości jako szkockiej mgły.

Samotność patrzenia na to, od czego inni odwracają wzrok, odległe i bezkorbowane jako latarnia morska.

Samotność publicznego upokorzenia, gorący żelazny pręt.

Samotność twojej najbardziej prywatnej porażki, atramentowa i sucha jak pustynia w nocy.

Samotność sukcesu, błyszczące i ostre jak obsydian.

Samotność miłościlekki jak wnętrze czaszki.

https://www.youtube.com/watch?v=vxwxoczdxns

W swoim klasycznym klasycznym z 2008 roku Wewnętrzne złoto: zrozumienie projekcji psychologicznej (Biblioteka publiczna), Analityk Jungian Robert A. Johnson grupuje wszystkie możliwe samotności w trzy podstawowe rodzaje, które pulsują pod naszym codziennym życiem i rządzą naszymi poszukiwania miłości: zorientowana na przeszłość samotność, jaka była i nigdy więcej nie będzie, w przyszłości samotność tęsknoty za tym, co może być, ale nie przyszła, ale nie przyszła, ale nie przyszła, ale nie przyszła do samotności samotności. Chodzi mi o to, że egzystencjalna dezorientacja odczuwania przemijania naciska na krawędź wiecznego, wasza niewielka naciska na ogrom, który mieszka na skrzyżowaniu czasu, szansy i miłości; Bóg jest tym, co niektórzy nazywają ich marzeniem o przejściu dla pieszych, gdy stoją przed tym skrzyżowaniem.

Pierwsze dwie samotności są zakorzenione w czasie, co samo jest fraktalne – są Wiele czasu, z którym żyjemy. Trzeci rodzaj samotności dotyczy nie czasowego, ale wiecznego; Istnieje poza czasem – jak muzyka, jak cud, jak miłość. To jest samotność egzystencjalnaA kreatywna samotnośćnie wykonane z atomów teraz, które składają pozostałe dwie samotności, ale z atomów na zawsze.

Ponieważ my Stwory wykonane z czasuNie można zrozumieć na zawsze, łatwo nazwać to Bogiem – ten złapanie wszystkiego ogromnego i niezrozumiałego, przed którym stoimy w sobie. Ale to iluzja – na zawsze jest fraktala, z niezliczonymi wizytami w naszym codziennym życiu. W świadectwie ponadczasowego nalegania Jamesa Baldwina „Poeci… wreszcie są jedynymi ludźmi, którzy znają o nas prawdę” To nie psychologowie ani filozofowie, ale poeci, którzy rozdzielają zasłonę iluzji, aby ujawnić prawdę:

Jakieś na zawsze odwiedzają cię
Brenda Hillman

Nieznane są wcześnie;
Przeglądają brąz
Dzwony ganek. Wrony
Zadzwoń i późno
Blask jabłek
w kierunku zachodniej pustki.
W twojej chorobie
krawędzie się wahają;
jak bunt
oni pracowników
Zajmie trochę…

Nadchodzi miłe
łagodna zima; Inny
Królestwa są głośne
I jednomyślne. Dotkniesz
ekran i sen
Czekając; cztery
rodzaje na zawsze
Odwiedź cię dzisiaj:
coś, nic,
Wszystko i sztuka,
większy niż jesteś
i twoich twoich

Wiersz dzięki uprzejmości Academy of American Poets