„Żaden człowiek nie jest wyspą” – napisał John Donne w swojej ponadczasowej odie do naszego wspólnego ludzkiego doświadczenia. A jednak każdy z nas jest przypadkowym wydarzeniem wyspowym na czas; W każdym z nas istnieje wyspa samotności tak prywatna i odległa, że ​​czyni ona nawet miłość – to najlepsze środki, które mamy docieranie Otchłań między nami -Tylko łódź rzędowa wystrzeliła w burzliwe wody czasu i szansę z innej wyspy równie odległej.

Być może dlatego, że mieszkamy z taką wewnętrzną wyspą, wyspy stały się Nasze najwcześniejsze teoretyczne modele wszechświata I przyszedliśmy, aby wyobrazić się Utopię jako „Wyspa, na której wszystko staje się jasne”. Wyspy pozostają naszymi najlepszymi metaforami dla wiedzy I dla samoświadomości. Wyspy są tam, gdzie idziemy nasze głębiny I nasze granice. Są Dylemat jeżozwierzy renderowane w skale i wodzie, ucząc nas czegoś niezbędnego w negocjowaniu równowagi między suwerennością a połączeniem.

Artysta i poeta (w Największy sens) Sandy Gingras celebruje wiele wymiarów i rozkoszy wysp w swoim ilustrowanym liście miłosnym Jak mieszkać na wyspie (Biblioteka publiczna).

Prefrecując jej krótkie ilustrowane instrukcje bycia dobrym obywatelem takiego samodzielnego świata-„Walk Tender”, „Leave No Wake”, „Dziękuję”-pisze:

Myślę, że nie ma prawdziwego miejsca niż wyspa. Niezależnie od tego, czy jest to piaskownica, czy bańka skały wulkanicznej, czy jut tropikalnego koralowca, wyspa stoi tylko kaprysem losu, biorąc pod uwagę chaos chaosu. Kiedy idę na wyspę, wiem, że jestem w tym stanie łaski, w którym wszystko może się zdarzyć.

W pobliżu znajduje się wyspa, która żyję, która wciąż znika pod wodą, a następnie ponownie pojawia się co kilka dekad… Lubię tam wychodzić i po prostu stać na niej. Prawie mnie to przekonuje, że istnieje takie miejsce jak teraźniejszość.

Pewnego razu, po wielkim wstrząsie serca, przeprowadziłem się na odległą mossy wyspę, aby żyć przez pewien czas w samotności, próbować uciec przed uściskiem przeszłości i znaleźć moją przyczółek w przyszłości. Zamiast tego, podobnie jak Gingras, odkryłem, że teraźniejszość się rozwija. Odkryłem, że zmiana może być nie tylko wektorem czasu, ale punktem – oto niewielka stacja ziemi, nigdy w zastoju, bez godziny słońca bezpiecznie od nagłej burzy, żaden leśny szlak od jednego dnia do drugiego , Żaden kamień plażowy nie został oderwany od jednej przypływu do drugiej. Przyszedłem zobaczyć wyspę jako codzienne bunt entropii, lekcję imperatywu samoodnawiania.

Gingras pisze: z myślą o tej zbawiennej elastyczności bycia modelem wyspy, jeńców nawyków, pisze:

Każdego dnia zaczyna się myć, zamiatać, zupełnie inny niż dzień wcześniej. Poranny trzaska się jak nigdy nie zakłócona strona. Gdzie indziej na świecie mamy szansę wejść w tak dużą rewiację? Gdzie jeszcze dajemy sobie drugą szansę na siebie?

Jeden dzień na wyspie to mikrokosmos tego nieporządkowego życia:

Ziemia zmienia się i syczy, granice rosną i ustępują. Palence Tides. Księżyc ciągnie. Samo powietrze nas popycha. Nie mogę nie wiedzieć, że dzień tutaj nie jest tak ugruntowaną przewidywalną rzeczą, o której myślałem (czasami miałem nadzieję), ale jest tak skręcony i żywy, jak my.

Uzupełnienie z Anne Morrow Lindbergh on plaża i dusza i artysta Rockwell Kent’s Wspaniała medytacja na temat kreatywności wyciągnięte z siedmiu miesięcy na małej wyspie Alaski, a następnie ponownie odwieść Olivera Godność różnicy Zasłupiona przez osobliwą ewolucję mutacji genetycznej rozwinęła się na odległej wyspie Pacyfiku.