Ponieważ jesteśmy Stwory wykonane z czasuto, co nazywamy cierpieniem, jest na dole wypaczenie czasu, forma życia przeciwko niemu, a nie z nim – ból straty, bolesny dla tego, co było i już nie jest; ból tęsknoty, bolesny za to, co może być, ale jeszcze nie jest i może nigdy nie być; Ból samotności, niekończący się, teraz wydrążony w znaczeniu. Patrząc wstecz na Fathom, może nastąpić pocieszenie oszałamiające szanse na narodzinyi nie mogę się doczekać Nieśmiertelna hojność naszych atomów. Ale nic nie kalibruje naszych strat perspektywy, nic nie poświęca na te przejściowe życie, które nie są jeszcze i nigdy więcej, bardziej niż poszerzenie naszego horyzontu czasowego, dopóki widok naszego życia nie stanie się dyskretnym punktem, ale częścią wielkiej ciągłości – takiej, która ożywa w tym wspaniałym wierszu Hannah Fries:

https://www.youtube.com/watch?v=PJ4BVVLAHS0

Całość
przez Hannah Fries

Jeśli cofniesz się, możesz to wszystko zobaczyć
Na horyzoncie: śmierć twojej matki, dzieci
dorosły, ich gładkie powieki skrzyżowane z żyłami
Jak włókna szafranowe. Wciąż i zobacz
Twoja uśmiechnięta babcia krocząca po zimnym oceanie,
małe jeziora w obojczykach, twoje wielkie-
prawnuki narysują swoje imiona
w piasku z patykami. Morza
Wzrost i upadek, lód skroba ziemi,
i kieszenie życia, które przetrwały – Lee Sides, Hot Springs,
chronione miejsca. Pierwsze światło pierwszego dnia
twojego życia i pierwszego światła pierwszych gwiazd.
I w ten sposób każda śmierć, każde pozorne zakończenie,
Mógłby, w umyśle czasoprzestrzeni, zostanie tkany
w jedno wspomnienie, tak zawsze jest
to drzewo i długie dni zakochania
nad skomplikowanym wzorem kory i liścia,
i pierwsza zielona komórka ucząca się przełknięcia słońca.

Para ze wspaniałym wierszem Hannah „Niech ostatnia rzecz będzie piosenką” Następnie ponownie odwiedź Kahlil Gibran Zaprzyjaźnić się z czasem.