Bóg wiedział, że świat będzie czasami trudny.

Wiedział, że będą dni w naszym życiu, kiedy nasze serca będą bolały w sposób, którego nie potrafimy wyjaśnić – dni, kiedy smutek będzie zbyt ciężki, by wyrazić go słowami, dni, kiedy odnajdzie nas samotność, dni, kiedy będziemy potrzebować tego rodzaju miłości, która nie prosi o nic w zamian, tego rodzaju miłości, która jest zakorzeniona, która jest wszędzie delikatna i czysta.

I tak, Bóg stworzył psy.

Sprawił, że psy siedziały obok nas w ciszy i nadal w jakiś sposób łagodziły granice naszego bólu. Stworzył psy, aby były tam bez potrzeby wyjaśnień i aby pocieszały bez potrzeby używania języka. Bóg stworzył psy, aby pozdrawiały nas w sposób przypominający radość i przypominające, że można nas przegapić nawet w najzwyklejszy dzień. Stworzył psy, aby kochały nas bez żadnych warunków. Kochać nas bez ostrożności. Kochać nas bez zapisywania wyników. Stworzył psy, aby były miękkimi miejscami do lądowania – stałymi, lojalnymi i obecnymi kotwicami w naszym życiu.

Bóg stworzył psy, aby przypominały nam o tym rodzaju miłości, która pozostaje. Nie cofają się przed naszym smutkiem. Nie przyspieszają naszego uzdrowienia. Wyczuwają nasz strach, zanim go wypowiemy, wyczuwają nasz niepokój, zanim stanie się widoczny, wyczuwają nasze złamane serce, zanim powiemy choć słowo. I przez to wszystko pozostają, troszczą się o nas, jakby chcieli powiedzieć: „Zawsze tu będę.” Jakby chciał powiedzieć – „Nie musisz przez to przechodzić sama”.

Bóg stworzył psy, aby przyprowadzić nas z powrotem do prostych rzeczy w tym życiu i otworzyć na nie oczy. Plama złotego światła słonecznego na podłodze. Spacer bez celu. Radość z bycia widzianym takimi, jakimi jesteśmy. Sprawił, że były zabawne, abyśmy pamiętali o cudach. Uczynił ich łagodnymi, abyśmy pamiętali o dobroci. Sprawił, że przebaczają, abyśmy pamiętali o łasce.

A może przede wszystkim Bóg stworzył psy, aby były odbiciem tego, jak nas kocha – w pełni, cierpliwie i bez potrzeby, abyśmy na to zapracowali. Bo czasami, gdy zapominamy, jak smakuje dobroć, jak smakuje prawdziwa miłość, pojawia się pies i prowadzi nas z powrotem do niego. Pojawia się pies i przypomina nam o tej czułości.

Dlatego Bóg stworzył psy. Aby przypomnieć nam, że nadal jesteśmy bezpieczni. Aby przypomnieć nam, że nadal jesteśmy kochani. Aby przypomnieć nam, że nigdy nie jesteśmy tak samotni, jak nam się wydaje że zawsze jest jeszcze nadzieja.