Spędzamy życie, próbując zobaczyć własne światło, uchwycić jego zaskakujące załamania na obliczu świata, bawić się jego opadającym złotoniebieskim blaskiem, dopóki nie będziemy gotowi, aby położyć się w jasnej czerni czasu, podczas gdy gwiazdy wirują, a ich popękane hieroglify kodują pamięć i tajemnicę życia.

Sarah Williams — jedna z pięciu wspaniałych kobiet w mojej międzypokoleniowej grupie poetyckiej — oferuje wspaniały zestaw instrukcji, jak to zrobić w swoim wspaniałym wierszu „Jak zobaczyć Drogę Mleczną”, który można przeczytać tutaj: Róża Hanzlik — najmłodszy członek naszej konstelacji — przy dźwiękach „Sonaty księżycowej” Mozarta na tle obrazu Drogi Mlecznej autorstwa Etienne’a Trouvelota.

JAK ZOBACZYĆ DROGĘ MLECZNĄ
przez Sarę Williams

Podróżuj daleko
od tłumów. Wyjechać
oświetlone miejsca, które żółkną niebo.

Zbiorniki wodne pomagają.
Wybierz bezchmurną noc,
nowy księżyc.

Znajdź miejsce, w którym możesz odpocząć,
może na czyjejś piersi,
ich serce trzyma czas.

Lub pływaj w stojącej wodzie
nakrapiane gwiazdami
falujące wokół ciebie.

Jakkolwiek dotrzesz
równolegle do ziemi i nieba,
opuść oczy w miękkie oczodoły i czekaj.

Spojrzeć w górę.
Pomiń marsz satelitów,
ich narysowane linie.

Pozostań tutaj.
Pij nakrapiane światło
od miliardów sąsiadujących gwiazd.

W niektóre noce Twoje życie właśnie tak wygląda.

Para z „Całość” autorstwa Hannah Fries — kolejnej z pięciu kobiet w naszej grupie poetyckiej — a następnie przypomnijmy sobie wiersz Ellen Bass „Każde powszechne spustoszenie” co było dla nas wszystkich nieustanną inspiracją.