Jestem dziewczyną, którą wszyscy odchodzą. Tego, któremu obiecują światu, zanim znikną. Tego, o którym mówią, że kochają, przysięgają, a ich słowa są jak miód zmieszany z trucizną. Jestem dziewczyną, która zawsze zostaje sama.

Jestem dziewczyną, która zawsze trochę boi się wkroczyć. Bo co jeśli mnie też skrzywdzą? Co jeśli wszyscy, którzy namawiają mnie do zburzenia moich murów, są powodem, dla którego muszę je odbudować? Wszystko, co robię, to składam się na nowo, tylko po to, żeby dać się rozbić. Jestem tak zmęczony wpuszczaniem ludzi tylko po to, żeby mogli wyjść.

A mimo to próbują mi wmówić, że nie są tacy sami, że nie są tacy jak inni. Że to oni zostaną przy mnie i naprawią moje złamane serce. Nigdy nie jestem skłonny im uwierzyć.

„Może to moja wina” – mówię im.

„To nieprawda” – obiecują z na wpół uniesionym językiem, połykając mnie w swoje ciepło.

Ale zawsze widzę, że to nadchodzi, zanim to się stanie; Jestem mistrzynią chwytania wzorów. A potem ich nie ma, a mnie pozostaje zimno i nie mogę winić nikogo innego, jak tylko siebie. Jestem zmęczony trzymaniem bagażu, który zostawiają za każdym razem, gdy wychodzą za drzwi. Nadal nie nauczyłem się, jak przetrwać, nie nosząc na rękawie złamanego serca.

A mimo to jestem dziewczyną, która kocha za bardzo. Która krwawi z jej serca i duszy. Która się rozpada, a potem znów zbiera w całość. Która nigdy nie przestaje kochać, nawet jeśli jedyne, co zna, to cierpienie. Kto w głębi duszy ma nadzieję, że są ludzie, którzy mogą cię kochać, nie niszcząc cię. Kto w to wierzy do głębi.

Więc może to moja wina. Może przez cały czas miałem rację. Ponieważ jestem dziewczyną, którą wszyscy opuszczają, ale nigdy nie przestaję wierzyć w więcej.