Jest silna, bo toczy ciągłą walkę ze swoim lękiem. Mówi jej, że jest słaba. Że nie powinna się odzywać. Że nie powinna wstawać z łóżka.

Czasem słucha wszystkiego, co mówi jej głos. Ale innym razem znajduje siłę, aby to zignorować. Znajduje siłę, by opuścić swój pokój. Aby towarzysko. Uśmiechnąć się.

Jest silna, bo pojawia się nawet wtedy, gdy się trzęsie. Mówi, nawet jeśli łamiącym się głosem. Oddycha dalej, nawet gdy oddechy są nierówne.

Łatwo byłoby jej odwołać plany z przyjaciółmi, odrzucić randki, opuścić zajęcia, zadzwonić z pracy na zwolnienie lekarskie – i czasami to robi. Czasami myśl o przebywaniu wśród ludzi to dla niej zbyt wiele, by sobie z tym poradzić.

Jednak przez większość czasu robi to, co do niej należy. Wyłącza budzik. Ona bierze prysznic. Ubiera się. A potem robi swoje.

Oczywiście, jest rozproszona przez cały dzień. Najdrobniejsza rzecz może sprawić, że zakręci jej się w głowie. Wiadomość od osoby, od której nie spodziewała się usłyszeć. E-mail, na który nie jest do końca pewna, jak odpowiedzieć. Dziwne spojrzenie jednego z jej współpracowników lub zakochanego.

Cierpi na ciągłą samoświadomość, ale radzi sobie z nią. Ignoruje sposób, w jaki jej się wydaje, że wszyscy na nią patrzą i osądzają, i zmusza się do produktywności. Zmusza się do skupienia się na tym, co ważne.

Nie pozwala, aby lęk kontrolował jej życie. Nie pozwoli, aby jej ciemne myśli przyćmiły te pozytywne. Ma motywację, aby być najlepszą osobą, jaką może być.

Czasami niepokój sprawia, że ​​czuje się słaba. Pomniejszy. Jakby nie zasługiwała na to, by przebywać w tym samym pokoju z ludźmi, którzy potrafią rozmawiać z nieznajomymi, jakby znali się od lat.

Ale choć czuje się gorsza, jest to dalekie od prawdy. Ona jest wojowniczką. Twardy. Dlaczego ona tego nie widzi?

Ona bardzo się stara. Wkłada w to mnóstwo wysiłku. I zaszła tak daleko.

Niektórzy ludzie rzadko wychodzą poza swoją strefę komfortu – ale ona jest poza nią każdego cholernego dnia. Martwi się, co powiedzieć, w co się ubrać lub gdzie zaparkować. Nigdy nie jest zrelaksowana. Ona jest zawsze na krawędzi.

Dlatego ciągle się uczy. Zawsze rośnie. W każdej sekundzie każdego dnia.

Jasne, są chwile, kiedy cierpi z powodu niepowodzeń. Kiedy przez wiele godzin nie powiedziała ani słowa. Kiedy zostaje w piżamie i odkłada prysznic.

Ale są też inne chwile, kiedy znajduje odwagę, by wyrazić swoje zdanie. Kiedy sama siebie zaskakuje, jaka potrafi być odważna.

Pewnie jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy, ale dziewczyny z zaburzeniami lękowymi to najsilniejsze dziewczyny na świecie, bo nigdy nie mają minuty spokoju. Ponieważ zawsze walczą i zawsze wygrywają.