Późnym latem 1832 r. Anglia była z cudownością – spojrzenie na coś dzikiego i ekstrawaganckiego, lśniącego bujną pierwszą światem świata, który nie jest obciążony przez but cywilizacji.

Edward Lear (12 maja 1812 r. – 29 stycznia 1888), ledwo poza jego nastolatkami, pracował nad swoim Ilustracje rodziny Psittacidae lub papugi przez dwa lata. Poruszony talentem i pasją młodego mężczyzny, jeden z patronów Williama Turnera – bogatą kobietę o głębokim uczuciu przyrody i sztuki – pozyskała dla niego wprowadzenie do nowo otwartego londyńskiego zoo, które odmówiło innym artystom dostępu. Lear spędził niekończące się godziny w Parrot House. Kiedy zoo zamknęło się, rzucił się po parku Regent do Muzeum London Zoological Society i kontynuował rysowanie.

W liście do przyjaciela napisanego na gorączkowy początek projektu, już staje się sobą – namiętny i zabawny, po części Humboldt, po części Lewis Carroll, całkowicie oryginalny, prototypujący nonsensowy wiersz, o którym można zapamiętać:

Przez cały dzień nie było mnie na West Endzie,
Malowanie najlepszego końca
Niektórych rozległych papug
Tak czerwony jak nowe marchewki

Ptaki zawsze były wielkim zaklęciem Leara, mieszkami, by podsycać ogień jego miłości do życia. Papugi były wyjątkowe – „żywe szmaragdowie”, napisał w swoim dzienniku, wysłannikami „poczucia świeżości i wolności”, które znalazł w dzikiej naturze i żałująco w pozłacanej klatce w Londynie. Uznanie ich od życia było skontaktowanie się z własną dziką. Nie mógł znieść czerpania z „skór” i „okazów” – odkrywcy martwych łupinów przywiezionych z wypraw, aby naukowcy studiowali życie – więc spędził małe wieczność, czekając na żywe ptaki w zoo pod idealnym kątem i utrzymywanie pozycji wystarczająco długo, aby go zacząć szkicować.

Jenny Uglow – jeden z moich ulubionych powierników z perspektywy czasu kulturowego – opisuje swój proces w swojej wspaniałej biografii Pan Lear: Życie sztuki i nonsens (Biblioteka publiczna):

W zoo mierzył rozpiętość skrzydeł, długość i nogi, podczas gdy młody bramkarz Goss wciąż trzymał ptaki. Wybrał ich najbardziej uderzającą, definiującą pozę (i na swoich obrazach, które wydają się pozować), a następnie je naszkicował – siedząc na gałęziach, zapierając, kiwając głową i mrugając przed nimi – w niezliczonych szorstkich rysunkach, otoczonych notatkami zapisanymi. Złapał łuk ruchu i pochylenie głowy i wyciągnął ich stopniowane pióra i miękkie z staranną dokładnością, odnotowując najmniejsze gradacje koloru i konsystencji. Zrobił prześcieradła kolorowe, niszcząc odcienie wokół szkiców jako przewodnika. Ale dał także postać ptaków: papugi zielone i czerwonego Kuhla wydają się rozmawiać; Wydaje się, że kakado z łososia wydaje się zarumienić próżne; Wielka Czerwona i Żółta stada odwraca głowę z ostrożnym, aroganckim spojrzeniem, a niebiesko -żółta asza pochyla się do przodu, a jej pióra potargane i wysoko. Trudno powiedzieć, kto jest obserwatorem, artystą lub ptakiem.

Papugi nasyciły to, co Lear najbardziej rozluźniły się w naturze. Kolor wylewał się z pędzla, żyjąc z tym samym tonem, który znalazł podczas długich spacerów po lasach dystryktu jeziora, podziwiając jego dziennik w „Emerald Blue Deep pod, jasnoniebieskim dalej”. Wyobraża sobie, że zachwycająca księga swoich ptaków, emanując całą ogrom i wibrację samego życia.

Ale procesy odtwarzania tak jasnych kolorów i drukowania tak dużych folio były kłopotliwe i drogie. Żaden wydawca nie podjąłby ryzyka. Więc sto lat po William Blake był pionierem modelu artysty-przedsiębiorcy własnego publikacjiLear postanowił finansować crowdfund i publikować swoją pracę miłości: wyprodukował 175 kopii dla subskrybentów o dziesięciu szylingach każdy, a następnie wykorzystał dochody do opublikowania opóźnionej książki dla społeczeństwa. Zaczął oferować subskrypcje starych przyjaciół i sąsiadów, rodzicom jego byłych uczniów, książąt i księżnych, wybitnych przyrodników, a nawet prezydenta Towarzystwa Linnaańskiego, mając nadzieję, że zostaną inwestorami z nasion w jego wizji.

Highish Large Format Art, którą sobie wyobrażał, została wzorowana na pionierskim „folio słoni” Audubona Ptaki Amerykiopublikowane pięć lat wcześniej czternaście lat walki. Lear – który był w wieku mniejszym synom Audubona – zaprzyjaźnił się z amerykańskim artystą podczas europejskiej trasy wykładowej i był szczególnie blisko jednego z jego synów. Gdy Ilustracje rodziny Psittacidae lub papugi Został ostatecznie opublikowany jako związana książka, Audubon kupił kopię i podziwiał o niej w swoim czasopiśmie.

Ale niezbadane jest zawsze sprzeczne z powszechnym miejscem, wizjoner zawsze sprzeczny z towarem: komercyjnie książka była ponurą porażką. Twórczo zmienił przebieg ilustracji historii naturalnej i utorował drogę przyszłość sztuki książkowej; Zmieniło to przebieg życia Leara – nieznany młody mężczyzna wkrótce koreptował młodą królową Wiktorię w malarstwie i pracował dla wybitnego taksydermisty, który stał się pisarzem ornitologicznym Johnem Gouldem, którego utalentowana żona Elizabeth również wyszkolona z Leara, aby stała się jednym z największych artystów ornitologicznych na świecie samej. (Jej ptaki były jeszcze bardziej radosne w pracy niż Audubon w moim Projekt próby.)

Być może papugi Leara są tak uderzające, tak żywe, ponieważ zawsze był w I-thou związek z ptakami. Rysunki, które wypełniły jego pokój, przemawiały do niego: „Ogromny Maccaw patrzy teraz w twarz, aby powiedzieć:„ Zakończ mnie ” – napisał do przyjaciela; Mówili w języku jego duszy:

Cała moja wywyższona i zachwycająca górna kamienica faktycznie przepełnia się nimi, a przez ostatnie 12 miesięcy tak się przeprowadziłem – spojrzałem – i istniało wśród papug – które w przypadku każdej transmigracji miały miejsce w mojej śmierci, jestem pewien, że moja dusza byłaby bardzo niewygodna w niczym innym, jak jednym z psittacidae.

Sztuka każdego artysty jest ich mechanizmem radzenia sobie z życiem. Papugi nie były tylko estetyczną pasją do Leara. „Głęboka czarna gorzka melancholia mnie niszczy”, napisał w swoim dzienniku. Tak jak Marianne North zmieniła samotność i stratę w cud jej pionierskie obrazy egzotycznych roślin a Ernst Haeckel zmienił najgłębsze złamane serce w zaklęcie jego zapierające dech w piersiach rysunki meduzówLear namalował to, co widział, aby dalej patrzeć. Cała melancholia jest dusieniem samego siebie. Cała radość jest poddaniem się czegoś większego niż siebie. W naturze, w dzikim, Lear pojawił się niesłuszony, aby mógł z trudem łapać powietrze w swoim dzienniku po dniu spaceru po lesie i szkicowaniu: „Czy nie jest cudowne żyć?”