Kiedyś myślałem, że aby mieć szacunek do siebie, musiałeś być agresywny. Kiedyś myślałem, że ludzie, którzy byli najbardziej asertywni, byli tymi, których wszyscy podziwiali: ten z opiniami z mikrofonami, ci z trudnymi postawami, ci, którzy byli nieco obraźli, i ci, którzy nie pozwolili nikomu zsunąć komentarzy.

Powoli dowiaduję się, że szacunek dla siebie nie ma nic wspólnego z tym, że inni myśleli, że jesteś nietykalny. Nie ma to nic wspólnego z wydawaniem się najtrudniejszą osobą w pokoju.

Ocenianie samego siebie zdaje sobie sprawę, że potrzeba konfrontacji, agresji, wyglądania twardego, popierania diabła i wydaje się nietykalna, jest sposobem na zrekompensowanie. To właśnie robią ludzie, gdy czują się bezbronni i niebezpieczni.

Prawdziwym szacunkiem jest wiedza o tym, o co warto przeciwstawić się, ale to także wiedza, że bycie konfrontacyjnym rzadko daje ci to, czego chcesz.

Powoli uczę się, że naprawdę szacunek do samego siebie jest posiadaniem środków, aby kontrolować siebie bardziej niż próbujesz kontrolować innych ludzi. Jest w stanie strategować to, czego chcesz i jasno się komunikować. Zajmuje się twoimi własnymi problemami, więc nie zabierasz ich innym ludziom.

Nie próbuje już przekonać ludzi do szanowania cię, gdy nie mają zamiaru tego zrobić. Dużo próbuje przekonać ludzi do kochania, kiedy nie mają zamiaru tego zrobić.

Prawdziwy szacunek do samego siebie oznacza, że możesz być miły dla wszystkich. Oznacza to, że nawet gdy ludzie cię obrażają i są okrutni, możesz życzyć im powodzenia i wycofać się. Oznacza to, że nie musisz być defensywny, ponieważ nie martwisz się już tak, że jesteś słaby.

Oznacza to, że wiesz, kiedy odejść, i wiesz, że kiedy nadszedł czas, aby walczyć o to, na czym ci zależy, „walka” nie będzie tym, co przekonuje, że ktoś inny cię wysłuchał.

Ocenianie się to zrozumienie siebie wystarczająco dobrze, aby zrozumieć innych ludzi. Zbliża się do nich z tyle samo empatii i współczucia i uważności, jak sam.

I dzieje się coś niesamowitego, gdy przestajesz się martwić o wydawanie się, jakbyś niewątpliwie szanował się i zaczynasz oferować sobie szacunek, na jaki zasługujesz: nie jesteś już w walce ze wszystkimi, których spotkasz. Nie konkurujesz już, nie jest już bitwą, aby zobaczyć, kto może wyjść na szczyt.

Kiedy kończysz wojnę w sobie, przestajesz rzutować ją na innych. Pokój w twoim życiu jest tak wielki, jak pokój w twoim umyśle.