Kiedy kontemplujemy bezgraniczną łaskę, którą Bóg nam obdarzył, przebaczając wszystko, co zrobiliśmy źle, zachęca nas to do rozważenia, w jaki sposób możemy udzielić tej samej łaski innym. Autor bestsellerów Piękno w ciszy, Karin Hadadan pisze o konieczności przebaczenia.

Przebaczenie staje się nie tylko opcją, ale koniecznością dla wierzących pragnących ucieleśnić nowe życie w Chrystusie – gdzie stare wzorce ustępują miejsca nowemu sposobowi bycia, który przypomina miłującą naturę Boga.

Kolosan 3:13 oferuje nam dwa delikatne, ale potężne przykazania. Po pierwsze, „znosić się nawzajem” — okazywać cierpliwość i tolerancję wobec słabości i dziwactw innych, tak jak inni muszą znosić nasze. Po drugie, „przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma skargę” – odpowiadając na rzeczywiste krzywdy takim samym przebaczeniem, jakie okazał nam Chrystus. To piękne połączenie łączy nasze poziome relacje z innymi bezpośrednio z naszą wertykalną relacją z Bogiem.

Prawda jest taka, że ​​autentyczne przebaczenie stanowi dla nas głębokie wyzwanie, zwłaszcza gdy ktoś zawiódł nasze zaufanie lub złamał nam serce. W chwilach smutku, złości lub urazy naszą ludzką skłonnością jest trzymanie się tego bólu, wierząc, że osoba, która nas skrzywdziła, nie zasługuje na nasze współczucie. Możemy zapytać: „Dlaczego mieliby otrzymać moje przebaczenie, skoro wyrządzili taką krzywdę?” Kiedy jednak cofniemy się i spojrzymy na nasze życie z szerszej perspektywy, zdajemy sobie sprawę, że brak przebaczenia ostatecznie szkodzi nam bardziej niż ci, którzy nas skrzywdzili. Chociaż mogą kontynuować swoje życie, pozostajemy przywiązani do bólu, dźwigając ciężkie brzemię, które zaciemnia nasze umysły i przytłacza nasze serca.

My także skrzywdziliśmy innych, świadomie lub nie. Powiedzieliśmy bolesne rzeczy, popełniliśmy błędy i postępowaliśmy w sposób, który powodował ból. Jednak pomimo naszej ludzkiej słabości, Bóg przebacza nam całkowicie. Jeśli potrafimy przyjąć Jego przebaczenie z wdzięcznością, jesteśmy zaproszeni do przekazania tego samego daru innym.

Być może przebaczenie zaczyna się od wdzięczności – znalezienia w tej relacji czegoś, co warto docenić. Możemy spokojnie powiedzieć: „Dziękuję za nasze doświadczenia, ponieważ nauczyły mnie one cennych lekcji, których inaczej być może nigdy bym się nie nauczył”. Dzięki temu bólowi zbliżyłam się do Boga i za to mogę być wdzięczna”. Samo cierpienie, które skłoniło nas do głębszego wzywania Boga, staje się na swój sposób darem — przekształcającym nasz ból w drogę do większego współczucia, mądrości i duchowej dojrzałości.