„Księga miłości jest pełna muzyki”, śpiewa Peter Gabriel. „W rzeczywistości pochodzi muzyka”.

Księga miłości jest napisana w języku cudu – naszym najlepszym środkiem kochania życia. Kochać wszystko – osobę, staw, świat – to zobaczyć cud, aby usłyszeć muzykę. Zarówno miłość, jak i cud, w tajemniczej rozmowie z najgłębszym podłożem nas, którego pełne przesłanie jest niezrozumiałe dla umysłu analitycznego, niedostępne przez każdy model wyjaśniający. Oba wymagają poddania się muzykalności tego doświadczenia – zaufania, że ​​muzyka jest przesłaniem.

Pod koniec lat 60., tuż przed tym, jak filozof Thomas Nagel zakwestionował nasze pojęcia o bardziej ludzkiej świadomości swoim katalitycznym esejiem „Jak to jest być nietoperzem?” I na długo przed tym, jak Robert MacFarlane zakwestionował nasze pojęcia animacji, pytając czy rzeka żyjeFiński badacz dźwięku Antti Jansson zaczął zastanawiać się nad wewnętrznym życiem wody, jego niespotykanych stworzeń. Jak John Cage Odkrywanie muzykalności ciszy Słuchając własnego układu nerwowego w zbiorniku deprywacji sensorycznej, Jansson – być może odległym krewnym ukochanego twórcy Muminsa Tove Jansson – odkrył muzykalność stawów. Szczególnie zainteresował się boksem żeglarza wodnego Cenocorixazdolne do wyprodukowania zadziwiających 85 decybeli – poziomu hałasu w Nowym Jorku – poprzez pocieranie narządów płciowych o własne ciało, podobnie jak Cycadas grają same.

Oto zupełnie nowy wszechświat bioakustetyki, nigdy wcześniej nie słyszałem przez ludzkie uszy.

Pół wieku później filozof i muzyk David Rothenberg odebrał miejsce, w którym Jansson przerwał, przynosząc rygor i czułość światu dźwięków zwierząt. Po jego fascynującej eksploracji Dlaczego ptaki śpiewajązwrócił swoją współczującą ciekawość najbardziej zaniedbanym wgłębieniu dźwiękowej świadomości natury – stawów, które interpunktują lasy, sawanny i przedmieścia.

Gdy świat ludzki stał się cichy we wczesnej pandemii, Rothenberg postanowił wrzucić hydrofon do swojego lokalnego stawu i po prostu słuchać. Ku swojemu zdziwieniu odkrył portal do tajnego wszechświata tego, co nazywa „Underound”, sugestywnym dla przełomowego eseju Rachel Carson z 1937 r. Podmorskiektóry po raz pierwszy zaprosił wyobraźnię naziemną, aby rozważyć ukryte życie świata wody.

https://www.youtube.com/watch?v=lr4vy3moel4

„W wielkim ciszy słonawych wód za naszymi domami”, usłyszał głosy nieznanych nieznanych stworzeń łączących się w coś między brzęczeniem układu nerwowego w komorze anekolicznej a tęsknym jękiem Gyaling, buddyjskiego oboju. Słyszał samą fotosyntezę – regularny rytm roślin wymieniający tlen przez wodę, metronom dla dzikiej orkiestry symfonicznej owadów. I wszystko to, który renderował w sonogramach – mapach częstotliwości dźwięku w stosunku do czasu – ujawniając warstwową złożoność znacznika „Muzyka między muzyką, której nikt nie może zrobić sam”. Pisze:

Głęboko szukając jednego dźwięku, a możesz znaleźć znaczenie wszystkich z nich. Wszystko śpiewa, wszystko brzmi; Wszystko to wiruje wokół nas razem.

Głodny, aby odkryć więcej tego bioakustycznego kosmosu, podróżował do stawów na całym świecie, rejestrując bulgotanie przechodzącego żółwia w Lost Pond Russella Wrighta w stanie Nowy Jork i późno w nocy podwodne wezwania Painted Frog w stawie w botanicznym ogrodzie Paryżu.

Wkrótce, jako wiolonczelista Beatrice Harrison zrobiłem z The Nightingales sto lat wcześniej w pierwszej na świecie zarejestrowanej współpracy muzycznej międzygatunkowej, Rothenberg zaczął towarzyszyć orkiestrze Pond – Czasami ze swoim ukochanym kontraltem klarnetu, czasem z instrumentami elektronicznymi.

To tajemnicze, ten uniwersalny impuls, aby przyłączyć się do muzyki, śpiewać razem, tańczyć razem. Wydaje się, że rozmowa nie powoduje nas w ten sam sposób. Tam impuls często jest raczej przeciwdziałany i sprzeczny, a nie harmonizować. Peter Gabriel doskonale to wyraża, gdy wpada na Rothenberga na konferencji MIT:

Z muzyką ludzie tańczą, zakochują się, śpiewają. Z słowami na stronie tworzysz wrogów. Ludzie odwracają się od ciebie i przygotowują się do kłótni.

Być może dzieje się tak, ponieważ muzyka handluje tajemnicą, podczas gdy rozmowa handluje w opinii – ten podziemny gatunek pewności. Umody Rothenberga jest „kawalkadą lilitych niewiadomych” – żaden sonogram nie może dokładnie rozpoznać, które stworzenie wydaje się i z jakiego powodu. Przed nim półtora wieku Thoreau uchwycił to podczas krążenia Walden Pond:

Cały dźwięk słyszany w największej możliwej odległości powoduje jeden i ten sam efekt, wibracja uniwersalnej liry, podobnie jak interweniująca atmosfera sprawia, że ​​odległa grzbiet Ziemi interesuje się naszym oczami przez odcień lazurowy, który nadaje.

W swoim fascynującym multimedialnym zapisie projektu, Tajne dźwięki stawów (Biblioteka publiczna), Rothenberg odzwierciedla:

Od dawna fascynuje mnie dźwięki innych stworzeń na tej planecie, zastanawiając się, jak możemy się z nimi zaangażować, nie wyjaśniając ich wszystkich. Nigdy nie chciałem tłumaczyć język ptaków, wielorybów lub robaków, ale zawsze chciałem dołączyć do nich w jakiś sposób.

Peter Gabriel ma rację, jeśli słyszysz świat jako muzykę, możesz śpiewać z nim, przyłączyć się do niego, świętować i tańczyć, nawet nie wiedząc dokładnie, co się dzieje.

[…]

Te dźwięki prosto na krawędzi naszego zrozumienia mogą w rzeczywistości stać się najciekawsze… dlatego muzyka jest bardziej dostępna niż język… po prostu promieniuje nas z Thrum of the World, uniwersalnej liry wewnątrz wszystkiego, tej ożywionej ziemi, tego huczącego, żywego stawu.

Można to również powiedzieć o miłości – po prostu jest kwitnieniem życia w nas i między nami. Projekt Rothenberga, pomimo całej jego oryginalności w punkcie Crossing of Art and Science, jest przede wszystkim aktem miłości-czciowym przypomnieniem, że jesteśmy tutaj, aby odgrywać naszą małą, niezbędną rolę w symfonii życia i słuchać cudownego smitowanego z naszym współtwórstwem.