Miłość jest ogniem, który wymaga dwojga, aby płonąć, ale jednego, aby zgasić – jeśli palenisko któregokolwiek z serc jest zbyt wilgotne od wątpliwości, oboje budzą się pewnego dnia i odkrywają, że ich dłonie zbierają popiół. A jednak, kiedy dwoje ludzi kochało się i rozstało, ogień między nimi zawsze będzie płonął, niezależnie od tego, jak wielka jest odległość w przestrzeni, w czasie i w myślach. Wiatr pojedynczego słowa i podmuch najmniejszego gestu mogą je rozpalić w mgnieniu oka, często ku zaskoczeniu obu. Wszelka prawdziwa miłość to papierosowe zaklęcie chroniące przed zapomnieniem.

To jest ten aspekt miłości, który czuję w „If You Forget Me”. Pabla Nerudy (12 lipca 1904 – 23 września 1973) – wiersz o rozstaniu i wiersz o niezniszczeniu, który zaczyna się od ody, przechodzi w ultimatum, a ostatecznie okazuje się lamentem, hymnem tęsknoty, słodko-gorzkim potwierdzeniem, że gdy ktoś wejdzie do serca drugiej osoby, zawsze ma w nim miejsce, ale także uznaniem, jak powinien okazywać aby uczcić to miejsce.

Tak przynajmniej odbieram ten wiersz w tym konkretnym momencie mojego życia – bo – jak stwierdziła nastoletnia Sylvia Plath napisała do swojej matki„Po udostępnieniu wiersza społeczeństwu prawo do interpretacji należy do czytelnika”. Czytają go tutaj dwaj drodzy przyjaciele z pokolenia na pokolenie — Karen Maldonado w języku hiszpańskim i Róża Hanzlik w języku angielskim, w przekładzie Donalda Devenisha Walsha w dwujęzycznym, kieszonkowym zbiorze bezmiarów Wiersze miłosne (biblioteka publiczna). Jest to wiersz, który jako akompaniament zasługuje na nic innego jak transcendentny utwór Bacha Apartament wiolonczelowy nr 1w wykonaniu nie kto inny jak wielki hiszpański wiolonczelista Pabla Casalsa.

JEŚLI MNIE ZAPOMNISZ
by Pablo Neruda

Chcę, żebyś wiedział
jedna rzecz.

Wiesz jak to jest:
jeśli spojrzę
na kryształowy księżyc, na czerwoną gałąź
powolnej jesieni u mojego okna,
jeśli dotknę
w pobliżu ognia
nieuchwytny popiół
lub pomarszczony korpus kłody,
wszystko mnie do ciebie prowadzi,
jakby wszystko, co istnieje,
aromaty, światło, metale,
były małe łódki, które pływały
ku tym twoim wyspom, które na mnie czekają.

Cóż, teraz,
jeśli stopniowo przestaniesz mnie kochać
Stopniowo przestanę cię kochać.

Jeśli nagle o mnie zapomnisz
nie szukaj mnie,
bo już o Tobie zapomniałem.

Jeśli myślisz o tym długo i szalenie,
wiatr sztandarów
która przechodzi przez moje życie,
i ty decydujesz
żeby mnie zostawić na brzegu
serca, w którym mam korzenie,
Pamiętać
że tego dnia
o tej godzinie,
Podniosę ramiona
i moje korzenie się zapuszczą
szukać innej ziemi.

Ale
jeśli każdego dnia,
każda godzina,
czujesz, że jesteś mi przeznaczony
z nieubłaganą słodyczą,
jeśli każdego dnia kwiat
wspina się na Twoje usta, aby mnie szukać,
ach moja miłości, ach moja własna,
we mnie cały ten ogień się powtarza,
we mnie nic nie gaśnie i nie jest zapomniane,
moja miłość karmi się twoją miłością, umiłowany,
i tak długo jak będziesz żył, będzie to w twoich ramionach
bez opuszczania mojego.

JEŚLI MNIE ZAPOMNISZ
Pabla Nerudy

Chcę, żebyś wiedział
jedna rzecz.

Wiesz jak to jest:
tak, patrzę
kryształowy księżyc, czerwona gałąź
powolnej jesieni u mojego okna,
jeśli dotknę
obok ognia
nieuchwytny popiół
lub pomarszczony korpus drewna opałowego,
wszystko prowadzi mnie do Ciebie,
jakby wszystko, co istnieje,
aromaty, światło, metale,
były to małe statki, które pływały
ku Twym wyspom, które na mnie czekają.

Teraz,
jeśli stopniowo przestaniesz mnie kochać
Stopniowo przestanę Cię kochać.

Jeśli nagle
zapominasz o mnie
nie szukaj mnie,
że już o Tobie zapomniałem.

Jeśli uważasz, że jest długi i szalony
wiatr flag
co się dzieje w moim życiu
i ty decydujesz
żeby mnie zostawić na brzegu
serca, w którym mam korzenie,
myśleć
że tego dnia
ówcześnie
Podniosę ramiona
i wypuszczą się moje korzenie
szukać innej krainy.

Ale
tak każdego dnia,
co godzinę
czujesz, że jesteś mi przeznaczony
z nieubłaganą słodyczą.
Jeśli każdego dnia będzie rosnąć
kwiat do twoich ust, żeby mnie szukać,
och, kochanie, och,
We mnie cały ten ogień się powtarza,
We mnie nic nie gaśnie i nie zostaje zapomniane,
moja miłość karmi się twoją miłością, umiłowany,
i tak długo jak będziesz żył, będzie to w twoich ramionach
bez opuszczania mojego.

Jeśli szukasz pokrewnego odpowiednika poety zupełnie innego rodzaju, rozkoszuj się twórczością Davida Whyte’a „Prawdziwa miłość” następnie ponownie odwiedź Nerudę list miłosny do językajego oda do ciszyi jego poruszanie się Przemówienie o przyjęciu Nagrody Nobla.