Poruszamy się po świecie, czując się nieuniknione, a jednak jesteśmy flotami inaczej – ile innych sposobów, w jakie atomy mogłyby spadać między Wielkim Wybuchem a tym ciałem, ile innych sposobów, w jaki życie to mogło rozwinąć przy każdym najmłodszym wyborze, jakiego kiedykolwiek dokonaliśmy . Ale chociaż Chance zajmuje się kartami, których nie możemy kontrolować – czas i miejsce, w którym się urodziliśmy, rodzice i wzorce kultury, z którymi dorastaliśmy, geny i pigmenty i neuroprzekaźniki, o których jesteśmy tkani – jak decydujemy się grać w rękę czyni nas tym, kim jesteśmy.

Całe życie, zanim spojrzała na kontemplację Jak szansa i wybór zbiegają się, aby stworzyć nas, kim jesteśmynastolatek Simone de Beauvoir (9 stycznia 1908 r. – 14 kwietnia 1986 r.) Zaczęła rozważać wybory przed nią, tworząc się z surowca jej darowizn – ograniczających horyzonty jej czasu i miejsca, rozległej widoku jej umysłu. („Ona myśli jak mężczyzna”, jej ojciec chwalił się nawiedzającym świadectwem obu).

W wieku siedemnastu lat zdała egzaminy matematyki i filozofii matematyki i filozofii, a następnie studiowała matematykę na katolickim uniwersytecie w Paryżu, zanim przejdzie do Sorbony w celu uzyskania dyplomu z filozofii. Stałaby się tylko ósmą kobietą, która kiedykolwiek zdała zbiór – Najbardziej rygorystyczny egzamin w francuskim systemie edukacji – wąsko tracąc pierwsze miejsce w swojej klasie z Sartre.

To właśnie w Sorbonie, gdzie wciąż jest nastolatkiem, zaczęła pochylać się rozciągającą i wnikając w umysł w kierunku życia, jakie chciała żyć i taką osobą, jaką chciała być. W swoim dzienniku tamtych czasów, później opublikowanej jako zupełnie wspaniały Pamiętnik studenta filozofii (Biblioteka publiczna), podchodzi do tych pytań z oscylacją między determinacją a zwątpieniami związanymi z jakimkolwiek wielkim przedsięwzięciem-ponieważ nie ma większego czynu twórczego niż tworzenie życia.
Pertuat dziennika dotyka przypomnienia, że ​​nawet wyjątkowi ludzie nie oszczędzają zwykłych zaburzeń bycia człowiekiem – jest pod pewnymi względami typowego nastolatków („Moja zima była niemal wyjątkowa z miłością i cierpieniem”.) i typowa osoba („Niezdobywnie podejmuję postanowienia, których nigdy nie prowadzę”.), a jednak to, co robi z całego cierpienia, całego tego niepokoju, wszystko to, co czyni ją – co czyni ktokolwiek – niezwykły.

Uważa się, że „ani nie jest w stanie zaakceptować ani odmawiać życia”, rzuca się w jej bliską i odległe przyszłość:

Za kilka miesięcy będę miał dwadzieścia lat. Moje wykształcenie będzie prawie zakończone. Nauczyłem się, czytam, widziałem wszystko, co jest niezbędne i daleko poza nią. Będę żył z moją inteligencją i moim sercem i znam dość szeroki świat. Zacząłem nawet myśleć sam; Nie będzie zmarnowanego czasu. Ale wtedy wskazane będzie, aby się zatrzymać. Jeśli mieszkam, muszę w pełni zaakceptować grę; Muszę mieć najpiękniejsze życie. Nie wiem, dlaczego tu jestem, ale ponieważ pozostanę tutaj, zbuduję piękny gmach.

Potem sięga po elementy składowe. Uważając jej cierpienie „bezużyteczne”, postanawia wznieść się ponad nią i dążyć do „dzieła pisemnego, które powiedziałoby wszystko, które przeanalizowałoby dusze w drobnych szczegółach, jednocześnie oddychając życie w każde ciało”. Świadoma, że ​​ten sen wymaga jej absolutnego oddania i absolutnej dyscypliny, ustanawia dla siebie serię instrukcji:

Podejmij ryzyko… zmuszaj się do myślenia przez dwie strony dziennie… nie rozpraszaj się… nie spiesz się, ale pracuj dwie godziny dziennie, geniusz lub nie, nawet jeśli uważam, że to nie będzie nic, i zwień się komuś Kto mnie krytykuje i potraktuje mnie poważnie.

[…]

Muszę… wyjaśnić swoje pragnienie i kontynuować próbę i błąd, aby przygotować to, co ostatecznie byłoby świetnym dziełem pisemnym… przeanalizuj, zrozum i zejść głębiej w siebie… to konieczne rozpoczęcie. Pytania, które mnie interesują, należy zbadać bardzo głębokie… konieczne byłoby… połączenie go z problemami osobowości, które formułuje tak dokładnie – problem aktu wiary, który tak bardzo dotyka dwóch pierwszych problemów… to Byłoby konieczne, aby mieć odwagę pisać, a nie objaśniać pomysłów, ale odkryć je, nie ubrania ich artystycznie, ale o ich animowanie. Odwaga, by w nich uwierzyć.

Ponieważ nigdy nie może być wielkie osiągnięcie bez wielkiej rozpaczy, ponieważ żądanie wszystkiego i więcej z siebie jest zawsze zmęczone wątpliwościami, których możesz nie mieć, wahadło ciągle się zmienia między determinacją a rozpaczy. Zaraz po podjęciu decyzji o poświęceniu letnich wakacji na odkrywanie „tematu miłości” jako problemu filozoficznego na „co najmniej trzydzieści skondensowanych i spójnych stronach”, znów spadnie:

Jaka pustka, jaka nuda! Trzymam się niektórych sympatycznych twarzy, ale zbyt dobrze kochana twarz niezadowolenie uśmiecha się do mnie ze smutkiem. Za jakie nieokreślone przejście rozpocząłem w tym precyzyjnym momencie w czasie i przestrzeni, jakby na środku ogromnego morza? Przejście, którego cel jest nieznany.

Najpierw używa dźwigni swojego potężnego intelektu, aby podnieść ciężkie emocje:

Nie mam prawa rozpaczy. [If] Rozpacz był uzasadniony… Wymaga to, aby zostać wykazane – powiedzieć: „Nic nie jest tego warte” i usiąść bezczynnie ze skrzyżowanymi rękami, aby mieć pewność, że nie jest możliwa; To wciąż jest dogmatyzm… Ja też przedstawiam postulat: najpierw konieczne jest poszukiwanie tego, co jest, zobaczę, czy nadal muszę rozpaczać.

Ale nigdy nie można wychodzić z potężnego stanu odczucia-po prostu trzeba go odczuwać, cierpieć, znosić „Za to, co może wytrzymać oświetlenie, jeśli ktoś może przez to przeżyć”. Cała rozpacz życia jest w najcidawniejszej rozpaczy dla siebie – coś, co beauvoir kanały o podwyższonej intensywności uczuć nastolatków i uderzającej potędze ambicji:

Zbadałem swoje sumienie i oto to, co znalazłem: dumny, samolubny i niezbyt dobry… Często mam dla siebie obrzydzenie… Zamknąłem się w mojej wieży z kości słoniowej, mówiąc: „Kto jest wart wejścia tutaj?” Czasami otwierałem drzwi i to wszystko, ale niektórzy ludzie są głęboko lepsi ode mnie, a ta wyniosła postawa jest głupia. Egoist – Kocham innych tylko o tym, jak oni są mną; Z łatwością pogardzam i pogardę, nie próbuję już robić z siebie wszystkiego… jak poważnie oceniam i z jakim prawem?

W chwili chwilowej flash współczucia natychmiast zmęczone przez to samo ostre samokoralizację, dodaje:

Powinienem cierpieć z powodu delikatności. Jestem twardy, twardy i dumny. Zostań świadomy swojego własnego ubóstwa, mojej dziewczyny i wszystkich twoich tchórzostłych!… Omawiałem własne tchórzostwo z wyrafinami – och!

Rozważa kroki do odwagi tworzenia – wspaniałego dzieła lub wielkiego życia:

Systematyzuj moje myśli i wierz w wartość myślenia. Przeczytaj… zagłębiaj się głębiej. Traktuj to wszystko poważnie. Bądź bardziej bezlitosny wobec siebie i mniej sceptyczny w odniesieniu do innych… Zatrzymaj się tylko przed dowodami. Napisz wnioski po ich nabyciu… a przede wszystkim: Pomyśl o sobie.

A jednak lokalizuje klucz do satysfakcjonującego życia nie samego w umyśle, ale w wielkości, pełni, nieskrępowanej otwartości serca:

Życie jest tak piękne, o ile je tworzę! Tak bolesne, gdy jest to dana, którą należy znosić. Żyj, działaj, bądź z całego serca!

Pół wieku później – udowodniła, że ​​te postuluje ze swoim życiem, po napisaniu nie tylko jednego wspaniałego dzieła, ale kilku – zrobiłaby to Podejdź do sztuki starzenia się z tą samą głębokością myślenia i uczucia.

Uzupełnienie jej współczesnego Alberta Camusa trzy antidototy do absurdu życia i Walta Whitmana Ponadczasowy przepis na żywe i satysfakcjonujące życiea następnie ponownie odwiedź ten omnibus Postanowienia życia warte życia pożyczone z jakiegoś niezwykłego życia.