Boże, kiedy oczekiwanie wydaje się nie mieć końca, przypomnij mi, że ten sezon ma cel.

Bo są dni, kiedy cisza wydaje się cięższa od samej modlitwy – kiedy zastanawiam się, czy coś się rusza, czy coś się zmienia, czy to czekanie prowadzi do czegoś dobrego. Łatwo jest patrzeć na bezruch i zakładać, że oznacza to, że nic się nie dzieje, ale w głębi duszy wiem, że nigdy tak nie pracujesz. Poruszasz się cicho. Budujesz powoli. Przygotowujesz mnie w sposób, którego rozpoznaję dopiero znacznie później.

Kiedy więc moje serce zacznie się niecierpliwić, przypomnij mi, że cel nie zawsze oznacza postęp. Czasami wygląda to na wzmocnienie tego, co zostało zniszczone przez lata. Czasami wygląda to jak uzdrowienie czegoś, o czym nie wiedziałem, że zostało zranione. Czasami wygląda to na odpoczynek, reset, uwolnienie.

Czekanie nie jest daremne, jeśli w nim jesteś, Boże.

Pomóż mi zaufać temu, czego jeszcze nie widzę – wyrównaniu zachodzącemu pod powierzchnią, drzwiom, które kształtujesz, czasowi, który chronisz. Pomóż mi uwierzyć, że opóźnienie nie jest zaprzeczeniem, a cisza nie jest odległością. Pracujesz nawet wtedy, gdy masz wrażenie, że nic się nie rusza. Zawsze tam jesteś.

Boże, spotkaj mnie w środku oczekiwania. Uspokój mojego ducha. Podtrzymuj moją nadzieję. Przypomnij mi, że ten sezon nie jest pusty i bezcelowy – to przygotowania. Któregoś dnia spojrzę wstecz i zobaczę, że wpisałeś cel w każdą chwilę, nawet tę, która wydawała się spokojna, powolna lub niepewna.

Do tego czasu szepnij mi jeszcze raz do serca:

Ten sezon ma swój cel.

I nie jesteś w tym sam.

Amen.