Spotykają się dwie osoby, odkrywają przepływającą między nimi niezwykłą energię elektryczną, pobudzają się wzajemnie do zapomnienia otchłań, która zawsze rozpościera się pomiędzy jedną świadomością a drugąaż pewnego dnia zdają sobie sprawę, że mają zupełnie różne doświadczenia związane z tą samą sytuacją i nagle jedną ręką wiszą nad przepaścią, a drugą walczą o rzeczywistość sytuacji.

Co robić?

W 1951 roku, gdy zimna wojna groziła światu wzajemnie gwarantowanym zniszczeniem, pionier psychologii Carla R. Rogersa (8 stycznia 1902 – 4 lutego 1987) przemawiał na Konferencji Stulecia Komunikacji na Uniwersytecie Northwestern, ujawniając przemówienie wyraźnie zatytułowane „Komunikacja: jej blokowanie i ułatwianie”, zawarte później w jego klasycznym O stawaniu się osobą (biblioteka publiczna) — badanie istoty wzajemnego nieporozumienia i lekarstwa na nie, mające zastosowanie zarówno w miłości, jak i w wojnie, ujawniające te same siły psychologiczne kryjące się pod najkrwawszym konfliktem między grupami i najsubtelniejszą niezgodą w naszych intymnych związkach.

Rogers zauważa, że ​​wiele osób zwraca się na terapię, ponieważ załamała się komunikacja wewnętrzna, a w konsekwencji ucierpiała ich komunikacja z innymi — części z nich zostały wyrzucone ze świadomości i zamknięte na strych nieświadomości, nie mogąc już komunikować się z „częścią zarządzającą”, co zasiewa ciche napięcie, które przenika do wszystkich bliskich relacji. (Istnieje szczególnie potępiający charakter zadufania, w którym ośmielamy się widzieć wyraźnie wewnętrzne pęknięcia drugiej osoby, flagować je i oskarżać, jednocześnie oddzielając się od tej części nas, która wie, jak okropnie jest być ofiarą takich osądów. To są żale, z którymi żyjemy, wstyd o ostrych kłach, który wgryza się w kości 4 rano)

Przez cały czas trzymamy się własnych układów odniesienia jako poręczy zabezpieczających naszą chwiejną spójność. To właśnie, zauważa Rogers – „tendencja do reagowania na wszelkie wypowiedzi znaczące emocjonalnie poprzez formułowanie ich oceny z własnego punktu widzenia” – jest najbardziej dokuczliwą barierą w komunikacji. pisze:

Główną barierą we wzajemnej komunikacji międzyludzkiej jest nasza bardzo naturalna skłonność do oceniania, oceniania, aprobowania lub dezaprobaty wypowiedzi drugiej osoby lub innej grupy… Chociaż tendencja do oceniania jest powszechna w prawie każdej wymianie językowej, jest ona bardzo nasilona w sytuacjach, w których uczucia i emocje są głęboko zaangażowane. Zatem im silniejsze są nasze uczucia, tym większe jest prawdopodobieństwo, że w komunikacji nie będzie elementów wzajemnych… Żadnego [is] dokonywanie osądu, oceny, na podstawie jego* własny układ odniesienia.

W zgodzie z buddyjska strategia naprawy związkuzarysowuje alternatywę:

Prawdziwa komunikacja ma miejsce i unika się tej tendencji do oceniania, gdy słuchamy ze zrozumieniem. Co to oznacza? Oznacza to spojrzenie na wyrażaną myśl i postawę z punktu widzenia drugiej osoby, wyczucie, jakie to dla niej uczucie, osiągnięcie własnego układu odniesienia w odniesieniu do rzeczy, o której mówi.

W skrócie może się to wydawać absurdalnie proste, ale tak nie jest.

U podstaw tej zmiany leży to, co Rogers nazywa „empatycznym zrozumieniem – zrozumieniem”. z osoba, nie o jego.”

Aby uchwycić różnicę od środka, proponuje „mały eksperyment laboratoryjny”:

Następnym razem, gdy wdasz się w kłótnię z żoną, przyjacielem lub małą grupą przyjaciół, po prostu przerwij na chwilę dyskusję i dla eksperymentu wprowadź tę zasadę. „Każda osoba może wypowiadać się w swoim imieniu dopiero wtedy, gdy najpierw dokładnie i ku zadowoleniu tego mówiącego przedstawi myśli i uczucia poprzedniego mówcy”… Oznaczałoby to… że przed przedstawieniem własnego punktu widzenia konieczne byłoby, abyś naprawdę osiągnął układ odniesienia drugiego mówcy – aby zrozumieć jego myśli i uczucia na tyle dobrze, abyś mógł je dla niego podsumować. Brzmi prosto… ale jeśli spróbujesz, odkryjesz, że jest to jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek próbowałeś zrobić. Jednakże, gdy już będziesz w stanie poznać punkt widzenia drugiej osoby, Twoje własne komentarze będą musiały zostać drastycznie zweryfikowane. Zauważysz także, że emocje znikają z dyskusji, różnice ulegają zmniejszeniu, a te różnice, które pozostają, są racjonalne i zrozumiałe.

Zajmując pierwsze miejsce wśród postaw niedefensywnych trzy elementy dobrego życiaRogers dodaje:

Procedura ta pozwala uporać się z nieszczerością, przesadą obronną, kłamstwami i „fałszywymi fasadami”, które charakteryzują prawie wszystkie niepowodzenia w komunikacji. Te obronne zniekształcenia zanikają z zadziwiającą szybkością, gdy ludzie odkrywają, że jedynym celem jest zrozumienie, a nie osądzanie.

Najbardziej przekonującą częścią jego metody jest upieranie się, że „może ją zainicjować jedna ze stron, nie czekając, aż druga będzie gotowa” – jedna ręka wyciągnięta z krawędzi może wystarczyć, aby obie strony nie zginęły w otchłani. A jednak wymaga to ogromnej odwagi, ponieważ wymaga ogromnej bezbronności. Rogers pisze:

Jeśli naprawdę rozumiesz w ten sposób drugiego człowieka, jeśli chcesz wejść w jego prywatny świat i zobaczyć, jak wygląda jego życie, bez jakiejkolwiek próby dokonywania ocen oceniających, narażasz się na ryzyko, że sam się zmienisz. Możesz to widzieć jego sposobem, możesz zauważyć, że twoje nastawienie i osobowość mają na ciebie wpływ. Ryzyko zmiany jest jedną z najbardziej przerażających perspektyw, przed którymi może stanąć większość z nas.

Zawsze będzie między nami przepaść. Jeśli jednak obniżymy skały sądu do zrozumienia, rzeczywiście możemy zostać przemienieni przez zejście; może się okazać, że u podstaw tego leży po prostu miłość.