Czasami jedyne, czego potrzebujemy, to aby Bóg wziął nasze rany i je oczyścił. Oto modlitwa na te chwile, kiedy boli Cię serce i potrzebujesz Bożego uzdrowienia.

Panie, ulecz te miejsca w moim sercu, które wciąż odczuwają ból.

Znasz ból przeszłości, który boli bez ostrzeżenia – rozmowy, które chciałbym, żeby potoczyły się inaczej, straty, które wciąż odczuwam w najcichszy sposób, zdrady, których nie przewidywałem, pory roku, które pozostawiły ślady, z których tak bardzo starałem się wyrosnąć. Kiedy te wspomnienia wypłyną na powierzchnię, kiedy zaskoczą mnie, spotkaj się tam ze mną. Zmiękcz ich krawędzie. Wnieś swój spokój do miejsc, gdzie moje serce jest jeszcze wrażliwe.

Widzisz rzeczy, o których próbowałam zapomnieć, widzisz ból, który ukrywałam, bo nie wiedziałam, co jeszcze z nim zrobić. Wiesz, jak pewne wspomnienia powracają z tym samym bólem i tym samym smutkiem, jakby czas w ogóle nie płynął. Proszę Was o tchnięcie pokoju w te przestrzenie. Przypomnij mi, że nie jestem już osobą, która musiała znosić te okoliczności. Przypomnij mi, że nie jestem ograniczony tym, co mi się przydarzyło. Napisz na nowo moją historię swoją łaską.

Kiedy stare rany się otworzą, podtrzymaj mnie. Kiedy gorycz zacznie we mnie narastać, wyrwij ją, zanim się zakotwiczy. Kiedy wstyd wypowiada znajome kłamstwa, zagłusz je swoją prawdą. Ulecz wspomnienia, które ukształtowały moje lęki, wahania, nieufność i sposób, w jaki nauczyłem się chronić swoje serce. Zastąp ciężar miłością, a nie bólem.

Naucz mnie, jak uwolnić to, czego trzymałem się zbyt długo. Pokaż mi, jak przebaczać tam, gdzie wydaje się to poza zasięgiem, jak odpuścić, kiedy trzymanie się rani mnie, jak przestać powtarzać przeszłość, którą jesteś gotowy odkupić. Dotrzyj do najgłębszych zakątków mojego serca – niewypowiedzianych zakątków, ukrytych zakątków, delikatnych zakątków, w których ból wciąż próbuje żyć.

A kiedy uzdrawiasz, przemieniaj mnie, Boże:

Tam, gdzie zakorzenił się strach – zasiej odwagę.
Tam, gdzie boli odrzucenie – stwórz przynależność.
Tam, gdzie odbija się echem złamane serce — przywróć nadzieję.
Tam, gdzie panuje zamieszanie, wprowadź jasność.
Tam, gdzie ukształtowała mnie trauma – odbuduj mnie z delikatnością.

Naucz mnie, jak pamiętać bez ponownego otwierania rany.
Naucz mnie myśleć bez ponownego przeżywania.

Naucz mnie patrzeć na moją przeszłość przez pryzmat uzdrowienia, a nie przeszłego bólu.

Dziękuję, że byłeś ze mną w każdej chwili, którą myślałam, że muszę nieść sama. Dziękuję za noce, w których mnie trzymałeś, gdy wspomnienia powróciły. Dziękuję, że nie zostawiłeś mnie w miejscach, które mnie złamały, i że prowadziłeś mnie powoli i cierpliwie do pełni.

Panie, ulecz te miejsca w moim sercu, które wciąż odczuwają ból – i zastąp je pokojem wystarczająco głębokim, aby uciszyć przeszłość, pokojem wystarczająco silnym, aby mnie przeprowadzić.