Nie każda strata wygląda jak tragedia, kiedy patrzysz na nią z uzdrowionego miejsca. A niektóre pożegnania nic ci nie zabierają – zwracają cię do siebie.

Mimo to trudno jest w tej chwili wytrzymać z tą prawdą, zwłaszcza jeśli wszystko, czego chciałeś, to wypracować coś, na czym ci zależy, zakotwiczyć. Zatem w przeszłości zostawałeś dłużej, niż powinieneś. Próbowałeś w sposób, który cię wydrążył. Poszedłeś na kompromis. Modliliście się o jasność, modliliście się o bliskość, modliliście się o coś, co mogłoby się zmienić. Kiedy się nie udało, kiedy nie udało się do końca nawiązać połączenia, powtarzałeś sobie, że musisz się bardziej postarać. Powiedziałeś sobie, że miłość jest warta pracy, jest warta wysiłku – i tak jest, ale tylko wtedy, gdy praca jest wzajemna. Tylko wtedy, gdy praca zostanie spełniona.

Czasami tak bardzo pragniemy, żeby coś pozostało w naszym życiu, że nie potrafimy się zatrzymać i zadać sobie pytania, czy to w ogóle powinno tam być. Wolelibyśmy trzymać się wersji historii, którą sobie wyobrażaliśmy, niż zmierzyć się z prawdą o tym, czym się stała, w co się zamieniła. Ignorujemy ranę. Racjonalizujemy dystans. Nazywamy to wzrostem, kiedy tak naprawdę jest to odłączenie. Nazywamy to miłością, gdy tak naprawdę jest to strach – strach przed samotnością, strach przed zmarnowanym czasem, strach, że jest to najlepsza wersja miłości, jakiej doświadczymy.

Ale Bóg kocha Cię zbyt mocno, aby pozwolić Ci pozostać w miejscu, w którym musisz wyciszyć swoje serce. I tak, gdy nie było słów, o które można by prosić o lepsze – i tak odpowiedział. Kiedy byłaś zbyt przerażona, żeby odpuścić, zamknął przed tobą drzwi.

Niektóre pożegnania są jak złamane serce są one tak naprawdę jedynie formą wskazówek. Niektóre zakończenia sprawiają wrażenie odrzucenia, podczas gdy w rzeczywistości są jedynie formą dostosowania. Niektórzy ludzie odchodzą nie dlatego, że nie byliście wartościowi czy godni czułości, ale dlatego, że wasz duch wyrósł z tego, czego nigdy nie chcieli w sobie rozwinąć. Chociaż wtedy nie wyglądało to na łaskę, rzeczywiście nią była. To była przerwa, której potrzebowałeś, żeby w końcu zostać uwolnionym. To była niewysłuchana modlitwa, która uchroniła cię od zadowalania się czymś mniejszym niż to, do czego zostałeś stworzony.

Ponieważ prawda jest taka, że ​​nigdy nie miałeś znosić tego, co cię nieustannie rani. Nigdy nie miałeś czuć, że miłość jest czymś, na co musisz się zadowolić lub na co musisz zapracować poprzez cierpienie. Nigdy nie miałeś być jedynym, który dźwiga ciężar czegoś, co już się rozpadało, czegoś, co było już uszkodzone. Nigdy nie miałeś żyć czekając, aż ktoś inny zrozumie twoją wartość.

Bóg widzi to, czego nie możesz. On wie, ile kosztowałoby cię pozostanie. A jeśli coś musiało odejść, to nie dlatego, że jest okrutny, ale dlatego, że jest miły. Jest na tyle miły, że może usunąć to, od czego twoje serce boiło się odejść. Jest na tyle miły, że może zakończyć to, co chciałbyś przeżyć. Jest na tyle miły, że odpowie na modlitwę, o której nie wiedziałeś, jak się modlić na głos.

Niech to pożegnanie coś znaczy. Niech to będzie oznaczać moment, w którym przestałeś próbować się zmniejszać. Niech to będzie punkt zwrotny — cicha, bezimienna zmiana, podczas której wybrałeś spokój, gdzie wybrałeś pełnię, gdzie wybrałeś prawdę zamiast tymczasowego komfortu. Nie musisz sprawić, żeby zamknięcie było piękne, nie musisz go ładnie uporządkować i zrozumieć od razu. Wszystko, co musisz zrobić, to zaufać, że to także jest łaską.

The rodzaj łaski, która nie zawsze czuć Dobryale to zawsze prowadzi do coś dobrego. To rodzaj łaski, która przypomina ci o Bożym planie, który przypomina ci o tym, co On powiedział na temat twojego życia i o przyszłej wersji tego, którą dla ciebie przeznaczył.

Autorką jest Rebecca Simon Odnajdywanie Boga każdego dnia I Odpuść, zaufaj Bogu. Jest także autorką 111 Nabożeństwa. Znajdź je w lokalnej księgarni, Amazon lub Barnes & Noble.