Parker Posey rządził niezależnym kinem na długo wcześniej Biały lotosprzynosząc dziwność elektryczną do wszystkiego od Oszołomiony i zdezorientowany Do Najlepszy w pokazie.

Na długo przed zameldowaniem się w prestiżowym dramacie HBO, Parker Posey już ugruntował swój status najlepszej, fajnej fajnej dziewczyny niezależnego kina amerykańskiego. Z jej ostrożnym czasem komediowym i tymi niemożliwie ekspresyjnymi oczami Posey wyrzeźbił niszę, której nikt inny nie mógł wypełnić. Nie była twoją typową gwiazdą z hollywoodzką – dzięki Bogu za to. Zamiast tego przyniosła na ekranie dziwność elektryczną, która sprawiła, że ​​nawet najmniejsze role są całkowicie niezapomniane. Scena niezależna z lat 90. była placem zabaw Poseya i wszyscy inni po prostu starali się nadążyć.

Dazed i zdezorientowany (1993)

Kto mógłby zapomnieć o seniorskiej dziewczynie Darla Marks? Podczas gdy Wooderson Matthew McConaughey dostał wszystkie cytowne linie („W porządku, w porządku, w porządku”), Hazing Queen Posey ukradła każdą scenę swoim sadystycznym entuzjazmem, aby uczynić pierwszoklasistą nieszczęśliwym. Posłupując mglistą wycieczkę Richarda Linklatera z lat 70., Posey dzierżył wąż powietrzny jak broń i szczeknął zamówienia z maniakalną radością: „Wytrzyj twarz z twojej głowy, b *** h!” Niezupełnie roli gwiazdy pod względem czasu na ekranie, ale sprawiła, że ​​te minuty się liczyły. Szalone oczy, radosne okrucieństwo, idealne włosy – Posey zamienił coś, co mogło być zapomnianym łobuzem w kultową migawkę nastoletniej mocy oszalały.

Party Girl (1995)

To ten, który zdobył Posey swoją koronę „Królową Indii”. Jako Mary, chaotyczna dziewczyna w centrum Nowego Jorku, która niechętnie staje się urzędnikiem bibliotecznym, Posey dostarczył występ, który praktycznie zdefiniował energię z lat 90.. Film jest lekką komedią, która zniknęłaby całkowicie z kimkolwiek innym na czele. Ale magnetyczna obecność Poseya – przesunięcie między irytacją, entuzjazmem i ennui w milisekundach – przekształciła ją w kultowy klasyk. Te same zaimprowizowane sekwencje taneczne są warte ceny wstępu. Podróż Mary od bałaganu nocnego życia do kogoś, kto rozumie system dziesiętny Deweya nigdy nie jest głoszony, dzięki Poseyowi utrzymując jedną stopę mocno sadzoną z zachwyconą absurdem.

Oczekiwanie na Guffmana (1996)

Mocumentaries Christophera Guest dały Poseyowi idealny plac zabaw dla jej konkretnych talentów, a nigdzie nie było to bardziej widoczne niż z kolei jako Libby Mae Brown. Pracownik Królowej Dairy z Broadway Dreams, Libby Mae jest przykładem złudzenia małego miasteczka owiniętego nieustępliwym optymizmem. Posey przybija każdy szczegół – od tragicznych grzywek po nadmiernie szczere rąk jazzowych. Jej scena przesłuchań, w której wykonuje „Pet Pet” z niewygodną, ​​niewłaściwą seksualnością, idzie na linie między kulą a współczuciem. Filmy z zespołów gości to praca postaci, a Posey konsekwentnie wyróżnia się nawet wśród legend takich jak Catherine O’Hara i Fred Willard, co nie jest małym wyczynem.

The House of Yes (1997)

Tutaj Posey pokazała swój dramatyczny zasięg, jednocześnie utrzymując jeden palce z zanurzeniem się w pysznej dziwności. Jako „Jackie-O”, niestabilna psychicznie młoda kobieta obsesyjna na punkcie Jackie Kennedy i jej brata bliźniaka, Posey stworzył jedną z najbardziej niepokojących, ale fascynujących postaci w niezależnym filmie. Rola mogła z łatwością skręcić na terytorium kampowe, ale Posey uzasadnia szaleństwo w czymś boleśnie ludzkim. Niesławna scena, w której odtwarza zabójstwo Kennedy’ego? Przerażające i hipnotyzujące w równym stopniu. Krytycy zwrócili uwagę – ten występ zdobył Posey nagrodę specjalnej uznania w Sundance i udowodniła, że ​​poradzi sobie z materiałem ciemniejszym, niż sugerowała jej komediowe postacie.

Best in Show (2000)

Kolejna współpraca gości i kolejne genialne stworzenie Posey. Jako Meg Swan, połowa pary Yuppie, której neurozy są rzutowane na ich Weimaraner, Posey stworzył doskonałą satyrę przywileju miejskiego w obrotu millenia. Od dopasowanych strojów J. Crew z mężem Hamiltonem (Michael Hitchcock), po jej krach nad zaginioną zabawką dla psów („Kupiliśmy ruchliwą pszczół w Starbucks!”), Meg uosabia pewien rodzaj nie do zniesienia lęku wyższej klasy średniej, który wydaje się zarówno datowany, jak i niesamowicie współczesny. Scena, w której ona i Hamilton topią się, próbując znaleźć ulubioną zabawkę swojego psa, jest doskonałym przykładem eskalacji napięcia granego dla śmiechu. Dwadzieścia ponad lata później pozostaje jednym z najśmieszniejszych występów w filmie pełnym komicznego talentu.

Personal Velocity (2002)

Film Tryptych Rebecca Miller dał Poseyowi być może jej najbardziej dopracowaną dramatyczną rolę jako Greta, redaktorka książki kucharskiej, która ponowna ponowna sesja po nieoczekiwanym sukcesie zawodowym zagraża jej małżeństwu. To, co sprawia, że ​​ten występ jest specjalny, to jego powściągliwość – Posey Tarfs odwraca jej zwykłą energię kinetyczną, aby ujawnić subtelniejsze warstwy niezadowolenia i ambicji. Ciche chwile, w których Greta rozważa niewierność lub uważa ze swoimi skomplikowanymi uczuciami na temat swojego słynnego ojca, zawierają większą głębi niż wiele aktorek zarządzających wielkimi przemówieniami emocjonalnymi. Ten występ złapał Posey, zasłużył na krytyczne pochwały i pokazał, że może nosić dramatyczny materiał bez nuty swojego charakterystycznego dziwactwa – chociaż ten konkretny dar nadal będzie jej dobrze służyć w innym miejscu.

Broken English (2007)

Niezależna romans Zoe Cassavetes obsadziła Poseya jako Norę, menedżera hotelowego hotelowego, którego romantyczne rozczarowania sprawiły, że jej coraz bardziej niespokojna i dryfująca. Rola wydaje się dojrzewaniem postaci, które sprawiły, że Posey sławny – fajna dziewczyna dorosła i staje w obliczu pustki za fasadą. To, co mogło być po prostu kolejnym rom-com, staje się czymś bardziej uczciwym dzięki gotowości Poseya do przyjęcia bałaganu Nory. Jej ataki paniki wydają się zdumione; Jej pijane złe decyzje są boleśnie znajome. Kiedy w końcu pojawia się miłość w postaci uroczego Francuza, Posey sprawia, że ​​wierzysz zarówno opór, jak i poddanie się Nory. Sam film otrzymał mieszane recenzje, ale krytycy jednogłośnie chwalili Poseya za wniesienie emocjonalnej wagi do tego, co mogło być standardową komedią romantyczną.

Louie (2012)

Telewizja zawsze wiedziała, co zrobić z Posey, nawet gdy Hollywood wydawał się zdezorientowany. Jej gościnny występ w Louis CK’s Louie Jako niezaprzeczalny urzędnik księgarni, Liz, jest jednym z najbardziej pamiętnych odcinków serialu. To, co zaczyna się jako maniakalna konfiguracja Pixie Dream Girl szybko wchodzi w coś o wiele bardziej niewygodne i odkrywcze. Scena na dachu – w której dziwaczny urok Liz ustępuje impulsom samobójczym – pokazuje zdolność Poseya do obrotu od komedii do surowych emocji w kilka sekund. Wydajność przyniosła jej nominację do Emmy i przypomniał widzom, że jej szczególna marka intensywności działa również w telewizji, jak w filmie – być może jeszcze lepsza, biorąc pod uwagę zdolność medium do rozwoju postaci.

Biały Lotus (2023)

To prowadzi nas do ostatniego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego ponownego. Jako jeden z nowych gości, którzy sprawdzają trzeci sezon serialu Antologii HBO Mike’a White’a, dodatek Poseya do obsady wydaje się doskonałą symetrią. W przypadku programu, który zachwyca się upewnieniem przywilejów i odsłaniając surowe nerwy pod subtelnościami społecznymi, trudno wyobrazić sobie aktorkę lepiej dostosowaną do materiału. Wczesne materiały promocyjne pokazują, że Posey wygląda odpowiednio na słoneczne i subtelnie niezachwiane-obiecujące oznaki, że ta szczególna rola wykorzystuje jej wyjątkową zdolność do łączenia komedii z czymś bardziej niepokojącym. Dla fanów, którzy śledzili ją od tych wczesnych dni niezależnych, zobaczenie, jak Posey dołącza do jednego z najbardziej uznanych seriali telewizji, wydaje się, że zaległe uznanie. Królowa Indii przybyła do Prestige TV, a woda wygląda dobrze.