Pewnego dnia, niedługo po przeprowadzce do Nowego Jorku, podniosłem wzrok znad biurka na wspólne studio na nabrzeżu Brooklynu i zobaczyłem, że Manhattan Bridge jest podzielony na pół, pozostała tylko część Brooklynu, a reszta zniknęła w morzu mgły, która wymazała Manhattan.

Widok z dziwnością snu, przebijający rzeczywistość późnego jesiennego poranka.

Wróżba, żywa metafora, objawienie: każdy moment przejścia jest mostem oddalającym się od stałego gruntu znanego życia we mgłę tego, co możliwe, obiecujące i groźne w całej jego nieprzejrzystości. Widzimy tylko jeden krok przed nami, ale gdy idziemy dalej, posuwając się dalej, most ukazuje się mocno pod naszymi stopami „następna właściwa rzecz”, rozwiewając mgłę, by dotknąć przyszłości.

Przy całej swojej mistycznej jakości mgła ma materialność, która ucieleśnia metabolizm tego skalistego świata. To rozmowa pomiędzy krajobrazem, jego zbiornikami wodnymi i wiatrem. Mgła powstaje, gdy atmosfera ochładza się na tyle, że kropelki wody kondensują się w nisko lecącą chmurę. W rzeczywistości jest to gatunek chmura stratusowa który wylądował – gatunek zagrożony: w całej Europie mgła zmniejszyła się o 50% od 1970 r., a mgły przybrzeżne na całym świecie znikają z powodu zmiany klimatu, wysuszenia ekosystemów i pozostawienia krajobrazów znacznie bardziej podatnych na pożary.

Póki jeszcze tu jest, niech nadejdzie – nagle jak sowa lub powoli jak brzask, trwając tak długo, abyś poczuł na policzku oddech Ziemi, wilgotny i pierwotny.

W W pogoni za mgłą (biblioteka publiczna), pisarka i fotografka Laura Pashby pisze urzekający list miłosny do „cudownego i kojącego balsamu mgły”, „nieodpartego romansu wejścia w chmurę na poziomie gruntu” oraz tego, czego uczy nas o tym, co widzialne i niewidzialne.

Dzieciństwo takie jak jej – spędzone pod bezsłonecznym, ołowianym niebem dzikiej przyrody Dartmoor otoczonej mgłą, ruiny zamku jako plac zabaw i opuszczone wrzosowiska jako jej basen – kształtuje człowieka, kształtuje to, jak widzi na wpół widziany świat. Ona pisze:

Mgła jest moją muzą: kiedy w niej jestem, widzę wszystko inaczej. Znane staje się nieznane, znajome nieznane. Mgła dezorientuje, zacierając krawędzie wszystkiego – zmienia krajobraz, zmienia kolor i zmiękcza światło… Mglisty poranek jest bogaty w tajemnice i magię, ale także w możliwości – codzienność wydaje się nieziemska… Mgła, podobnie jak słona woda, jest zupełnie inna – zapewnia szok, ucieczkę, wytchnienie.

[…]

Chociaż mgła może wydawać się gęsta, często jest istotna, a nie statyczna: opada, faluje, sączy się, dryfuje i płynie. Mgła jest nieprzewidywalna – nie jest miękka i łagodna jak wata. W swoim eseju „Das Unheimliche” z 1919 r. Freud zdefiniował niesamowitość jako coś, co jest zarówno przerażające, jak i znajome: obcość tego, co zwyczajne. Dokładnie taki efekt może mieć mgła na krajobraz: gdy szybko opada, dezorientuje nas, zasłaniając wzrok, zmieniając znajome otoczenie i sprawiając, że znany świat wydaje się dziwny i niepokojący. To właśnie to doświadczenie zmysłowe poczułem w obowiązku zbadać w pierwszej kolejności: utrata wzroku, gdy wzrok pogarsza się z powodu opadającej mgły; uczucie zaciągniętej zasłony.

W pięknym przykładzie to, czego nie da się sfotografowaćPashby maluje w słowach czarujący obraz:

Mgła unosi się z doliny i powoli, powoli wypełnia miasto. Z okna mojego małego gabinetu na poddaszu obserwuję, jak przesuwa się wzdłuż ulicy niczym widoczny szept, delikatnie otaczając dom po domu, aż dociera do mojego. Ogromny buk w ogrodzie naprzeciwko znika całkowicie, pozostawiając jedynie odbijające się echem krzyki zamieszkujących go kawek – upiorne w lepkim powietrzu. Świat za moim otwartym oknem blednie i robi się biały. Chcę, żeby mgła napłynęła prosto do środka, owinęła wokół mnie chłodne pasma i otoczyła mnie jak dym.

Wyłania się poczucie, że mgła to nie tylko zjawisko, ale zaproszenie do odsłonięcia zasłony świata i zobaczenia go bliżej, zobaczenia siebie odsłoniętego i nasyconego żywotnością. (Wszystko, co starannie wypolerujesz, stanie się lustrem.) Pasby pisze:

Zwracając szczególną uwagę na mgłę… próbowałem (niedoskonale, zgodnie z prawdą) dawać świadectwo, szukając piękna w ciemniejącym świecie, obfitości tam, gdzie tak często jej nie ma, przejrzystości przez zamgloną soczewkę.

[…]

Jeśli się posłuchamy, mgła może nas wiele nauczyć: o krajobrazie, pogodzie i o tym, kim jesteśmy. Wszyscy jesteśmy stworzeni z wody – przechodzi ona przez nas i dalej, w deszcz, do rzeki, do oceanu, do mgły. Każdy z nas jest płynny, zmienny, magiczny i nie różnimy się od natury Czy natura. Jesteśmy mgłą.

Para W pogoni za mgłą ze smukłą i wspaniałą książką artysty, poety i filozofa Etel Adnan Morze i mgłaa następnie ponownie zapoznaj się z zachwycającą ofertą Cloud Appreciation Society ilustrowany przewodnik terenowy po nauce i cudach chmur.