Ostatnio krąży po mnie pewna prawda: jestem zmęczona próbami bycia „najlepszym sobą”. Gdzieś pomiędzy mikronawykami, stosami książki o samopomocyi niekończące się rozmowy o optymalizacji, dobre samopoczucie zaczęło mniej kojarzyć się z troską, a bardziej z wydajnością. Przyłapałem się na tym, że zastanawiam się, niemal nieśmiało: Czy wellness zaszło za daleko? A niewygodna odpowiedź, do której ciągle wracam, brzmi: tak.

Nie chcę już optymalizować swojego życia – chcę nim żyć. Czuć ciekawość, rozwój i inspirację, a nie ciągłe doskonalenie. Zamiast doskonalić swoją rutynę lub hakować swoje nawyki, pragnę czegoś prawdziwszego: ekspansji, a nie wydajności. Głębia ponad dyscyplinę. Uczę się nie dlatego, że powinienem, ale dlatego, że dzięki temu znów czuję się rozbudzony.

Osobisty program nauczania pozwalający żyć w pełni

Dlatego, gdy natknęłam się na pomysł osobistego programu nauczania, poczułam się jak na wydechu. Nie kolejny system do podbicia czy ćwiczenia do opanowania, ale powrót do najprostszego impulsu: podążania za tym, co mnie fascynuje. Odkrywanie pomysłów, książek i umiejętności, ponieważ coś zainspirują, a nie dlatego, że obiecują, że uczynią mnie lepszym.

Zawsze wierzyłem, że ciekawość jest moją największą supermocą. Nie udaję, że wiem wszystko (jestem daleki od tego), ale mój instynkt podążania za tym, co rozświetla mój umysł, nigdy mnie nie zawiódł. Dzięki temu jestem elastyczny, pełen nadziei i połączony w każdym rozdziale mojego życia.

Uczenie się dla przyjemności – a nie dla doskonałości – rozwija nas w sposób, w jaki osiągnięcia nigdy nie są w stanie.

Nowy sposób na rozwój w tym sezonie

Tej zimy zamiast wyznaczać cele, opracowuję program nauczania – taki, który nie opiera się na produktywności, ale na przyjemności, ciekawości i żywotności. W osobistym programie nauczania nie chodzi o stawanie się kimś nowym. Chodzi o powrót do części siebie, które zostały zepchnięte na bok pod ciężarem samooptymalizacji.

Jeśli więc odczuwasz to samo przyciąganie, oto, czym naprawdę jest osobisty program nauczania i jak go stworzyć, który będzie przypominał głęboki oddech, a nie listę kontrolną.

Co to jest osobisty program nauczania?

Osobisty program nauczania jest dokładnie tym, na co wygląda: Twoim własnym „kursem” dotyczącym tematów i pomysłów, które coś w Tobie rozpalają. Jest to praktyka zakorzeniona w ciekawości, a nie w osiągnięciach – powrót do nauki dla czystej, nieoszlifowanej radości.

Może to wygląda na miesiąc zanurzony w poezji, sezon spędzony na nauce pieczenia chleba lub spokojny okres studiowania filozofii lub fotografii. Brak wydajności. Bez pomiaru. Tylko powolny, stały dreszczyk emocji związany z podążaniem za tym, co w danej chwili wydaje się odżywcze.

W kulturze mającej obsesję na punkcie postępu indywidualny program nauczania pozwala nam znów stać się uczniami życia – ciekawymi, zabawnymi i otwartymi. Nie dążenie, ale poszerzanie. Nie osiągnięcie, ale przebudzenie.

Dlaczego to antidotum na wypalenie zimowe

Zima zaprasza do innego tempa. Światło mięknie, rutyny się rozmywają, a nasze ciała proszą nas, abyśmy zwrócili się do wewnątrz. Ale zamiast to uszanować, często próbujemy go wyprzedzić planami, postanowieniami i napadami produktywności.

Osobisty program nauczania spotyka się z zimą tam, gdzie jest. Daje nam sposób na utrzymanie zaangażowania — nie poprzez pilność, ale poprzez inspirację. Wypalenie pochodzi z produkcji bez uzupełnienia. Osobisty program nauczania to uzupełnienie, przypominające nam, że rozwój nie musi wyglądać jak dążenie. Czasami wygląda to tak, jakby zwracał uwagę.

Jak znaleźć to, co Cię interesuje

Pierwszym krokiem nie jest planowanie – lecz zauważanie. Ciekawość pojawia się jako przeszkoda: książka, którą ciągle podnosisz, przepis, który zapisałeś trzy razy, temat, który badasz późno w nocy.

Zadaj sobie pytanie:

• Co mnie pociąga bez próbowania?
• Jakie pomysły lub tematy wciąż powracają?
• Co jest dla ciebie pożywieniem, a nie obowiązkiem?
• Co sprawiłoby, że poczułbym się bardziej żywy, gdybym mógł się o tym dowiedzieć?

Zacznij tam. Twoja ciekawość już gdzieś wskazuje – Twoim zadaniem jest po prostu za nią podążać.

Jak stworzyć swój własny osobisty program nauczania

Kiedy poczujesz tę iskrę, nadaj jej strukturę – na tyle, aby ją podtrzymać, ale nie na tyle, aby wydawała się sztywna. Myśl o przejrzystości i rytmie, a nie o zasadach.

1. Wybierz 1–2 motywy

Głębokość, nie szerokość. Niech ten sezon będzie dotyczył jednego lub dwóch znaczących wątków. Przykładami mogą być: poezja, gotowanie sezonowe, filozofia, fotografia, historia sztuki lub studia nad przyrodą.

2. Wybierz swoje formaty uczenia się

Po wybraniu motywów podejmij decyzję Jak chcesz się uczyć. Znaczący osobisty program nauczania łączy wkład i ekspresję — wchłanianie pomysłów, a następnie angażowanie się w nie. Zastanów się nad wyborem jednego formatu z każdej kategorii:

Wejście

• Przeczytaj (książki, eseje, stosy podrzędne)
• Oglądaj/Słuchaj (wykłady, filmy dokumentalne, podcasty, prelekcje)

Działanie

• Praktyka (pisanie, gotowanie, fotografia, szkicowanie, język)
• Doświadczenia (wizyty w muzeach, spacery na łonie natury, warsztaty, zajęcia, rozmowy)

Odbicie

• Dziennik lub notatka głosowa
• Notatki na koniec tygodnia dotyczące tego, co Cię poruszyło lub coś zainspirowało

Magia jest w równowadze: uczyć się? Do ? odbijać. Podtrzymuje twoją ciekawość i pomaga w utrwaleniu nauki. Pozwól, aby pomysły napływały, przepływały przez ciebie i przekształcały cię – na tym naprawdę polega rozwój.

3. Ustaw delikatny rytm

Indywidualny program nauczania ożywa poprzez rytm. Wygląda to na małe, spójne punkty kontaktowe, które pomagają ciekawości stać się częścią codziennego życia. Wybierz proste kotwice, na które możesz się doczekać, takie jak:

• Niedzielny poranny rytuał czytelniczy
• Jeden zimowy spacer w tygodniu, aby zauważyć światło, ciszę i zmiany pór roku
• W weekend jeden nowy przepis
• Comiesięczny wyjazd twórczy lub kulturalny (wizyta w muzeum, warsztaty, przeglądanie księgarni, film, rozmowa autorska itp.)

Celem nie jest zapełnienie kalendarza – chodzi o stworzenie chwil, do których będziesz wracać.

4. Zachowaj elastyczność

Twoje zainteresowania będą się zmieniać w miarę odkrywania. To nie jest porażka, to część procesu. Jeśli motyw przestanie Cię inspirować, zmień go. Jeśli pojawi się nowa ciekawość, podążaj za nią. Osobisty program nauczania nie ma na celu Cię zamknąć; ma na celu poruszanie się z tobą.

5. Zastanów się co tydzień

Pod koniec każdego tygodnia poświęć trochę czasu na sprawdzenie siebie. Nie potrzebujesz arkusza kalkulacyjnego ani rutynowego dziennika – wystarczy chwila uczciwej uwagi.

Zadaj sobie pytanie:

• Co pobudziło we mnie coś w tym tygodniu?
• Co wydawało się odżywcze i znaczące?
• Co chcę bardziej odkryć w przyszłym tygodniu?

Pomysły do ​​odkrycia

Pomyśl o nich nie jak o zadaniach, ale o zaproszeniach – małych sposobach na podążanie za swoją ciekawością w codziennym życiu. Wybierz jeden lub dwa, które wydają Ci się ekscytujące lub po prostu interesujące. Niech inspiracja, a nie presja, będzie przewodnikiem.

Kreatywność: Co miesiąc studiuj nowego poetę, opisz jeden zbiór poezji, co tydzień pisz bezpłatnie lub pisz w dzienniku

Żywność: Zagłęb się w jedną kuchnię, naucz się podstawowych technik zimowych (rosół, duszony chleb, chleb), zorganizuj przytulną kolację, aby podzielić się swoją nauką

Filozofia i pytanie o siebie: Wybierz jednego myśliciela lub szkołę myślenia, czytaj powoli jeden tekst – rozdział po rozdziale, prowadź notatnik na pytania i pomysły

Studia plastyczne i wizualne: Wybierz artystę lub ruch, odwiedzaj muzeum lub galerię raz w miesiącu, szkicuj lub fotografuj to, co Cię inspiruje

Natura i uwaga sezonowa: Naucz się roślin zimowych lub konstelacji, spaceruj co tydzień tą samą trasą, aby zauważyć zmiany, prowadź prosty notatnik przyrodniczy

Dom: Przestudiuj jedną filozofię lub epokę projektowania, stwórz małe sezonowe winiety, zwróć uwagę i uwydatnij jeden z codziennych momentów (świeca przy kolacji, wazon z kwiatami przy łóżku, starannie podane posiłki)

Piękno uczenia się dla samego uczenia się

Zima daje nam dar powolności – szansę na zwolnienie pedału gazu i zwrócenie się do wewnątrz, nie w odwrocie, ale w łagodnej ekspansji. Indywidualny program nauczania uwzględnia ten rytm. Przypomina nam, że rozwój nie następuje tylko poprzez osiągnięcia. Rozkwita ciekawością, zabawą i aktem skupiania uwagi.

W miarę upływu sezonu pozwól, aby kierowały tobą zainteresowania. Podnieś książki, które Cię ciągną, postępuj zgodnie z przepisem, który daje poczucie komfortu lub spaceruj, aby zobaczyć zimowe światło na drzewach. Niech Twoja nauka będzie osobista, a tempo przyjazne. Nie ma linii mety – jest tylko droga do przodu.

Za zimę na nowo odkrywającą radość uczenia się.